بسیاری از ضرب المثل های شعری که آیین آموزشی و تربیتی ما را فراهم آورده بی پایه و بنیاد است و می تواند بسیار خطرناک باشد؛ زیرا آن را وحی منزل دانسته و بر اساس آن شیوه های آموزشی را سامان می دهند. بنابراین باید با نگاه انتقادی وارد شد و آن را در بوته نقد گذاشت. از جمله این ها سخنی است که دارج و رایج است و می گویند: ادب از کی آموختی گفت از بی ادبان. این بدان معناست که با مجالست با آنان شخص می تواند با ادب شود؛‌در حالی که باید ادب از با ادبان آموخت؛ چنان در آیات و روایات به این نکته توجه داده شده و گفته اند با حضور در مجالس علما و دانایان و خردمند از ایشان علم و ادب بیاموزید. پس ادب را باید از با ادبان آموخت و به مجالس علما رفت و  از مجالست با جاهلان و بی خردان پرهیز کرد و به قول قرآن: اذا خاطبهم الجاهلون قالوا سلاما.

اصولا از نظر قرآن خانواده و والدین مسئولیت اصلی ادب و تادیب و تربیت را باید به عهده گیرند. در این میان وضعیت پدر سخت تر و مسئولیت دو چندان است. خداوند می فرماید: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَأَهْلِیکُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ عَلَیْهَا مَلَائِکَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا یَعْصُونَ اللَّهَ مَا أَمَرَهُمْ وَیَفْعَلُونَ مَا یُؤْمَرُونَ؛ اى کسانى که ایمان آورده‏ اید! خودتان و کسانتان را از آتشى که سوخت آن مردم و سنگهاست‏ حفظ کنید؛ بر آن آتش فرشتگانى خشن و  سختگیر گمارده شده اند از آنچه خدا به آنان دستور داده سرپیچى نمى کنند و آنچه را که مامورند انجام مى‏ دهند .(تحریم ?آیه 6)

ابوالفضل زرویی نصرآبادی در پاسخ به سعدی شیرازی می سراید:
ادب آموختم ز بی ادبان

گلستان نقل کرده از لقمان
ترک ما قال و من یقول کنم
نتوانسته ام قبول کنم
که پسر را پس از کلاس زبان
بفرستم پیش بی ادبان
که در آن جا به اشتیاق و طرب
بکند درک فیض و کسب ادب
این ادب را که بی خرید و فروخت
می شود توی کوچه هم آموخت
اعتمادی به این مدل نکنید
بچه را توی کوچه ول  نکنید
بچه تان اعتیاد می گیرد
می رود چیز یاد می گیرد
چه بسا عاشق کسی بشود
چشم در چشم اقدسی بشود
شاید آن جا کلک سوار کند
با یکی نصف شب فرار کند
ناگهان سنگ بر سبو نزنند
سوزن ایدزی به او نزنند
بچه تان انگ تابلو نخورد
توی کوچه تلو تلو نخورد
نبرندش به جرم  جاسوسی
یا کلنجار و فحش ناموسی
نکند توی کوچه هی سر و ته
نشود پای تابت صد و ده
پدری کو که خون جگر نشود
راست گفتند: سگ پدر نشود
پس به فرزند یاد باید داد
ادب از بی ادب نگیرد یاد
یک کمی همت اختیار کنید
خودتان روی بچه کار کنید.

بازرگانی به هند برفت تا تجارت پرندگان نایاب کند که در این تجارت سود کلان است و بهره بی زیان. چون به جمعه بازار دهلی در آمد، دکان پرنده فروشی بدید سرشار از پرندگان زیبا و خوش پر و بال و نیک خط و خال.

در این میان سه طوطی بدید که در کنار هم، چنان نشسته اند که گویی پادشاهان پرندگان آن دیار و بوم ند. بازرگان ایران از بهای پرندگان پرسید. پرنده فروش گفت: این سه گانه در جنس یگانه اند و در بهای بیگانه. پس در سیرت و صورت همانند و همراه، و به قیمت نه هم سنگ و یک بها؛ اولی ده کرور و دومی سی کرور و سومی صدکرور در بازار زر بیارزد.

بازرگان چون سخن خوب بشنید و حق مطلب به فهم فقهیانه دانست، از اسباب تفاوت و فرقان داستان دوستان پرسید.

پرنده فروش گفت: اولی طوطی سخنگویی است که در این هنر به تمام است و کمال، دومی سخنگوی ترانه سرا است وی را به وجد و مجد شناسد به جمال.

پرنده فروش درنگی کرد و گفت: اما...

بازرگان گفت: اما هنر سومین کدام است که چنین به گزاف در بهاست؟

پرنده فروش گفت: هیچ.

بازرگان با شگفتی دهان گشاده و گفت: هیچ و این همه گرانبها؟!

پرنده فروش گفت: او را هنری نیست، ولی دو دیگر وی را رییس خوانند و مدیر نامند. از این رو، با آن که هیچ هنری ندارد، اما مدیر و رییس بوده و بهایش بس به گزاف؛ چه که آنان ذخایر این باغ و راغ هستند و امید باغبان و بوستان. مگر نه این است که حقوق مدیران نجومی است با آن که هیچ هنر و خاصیتی در ایشان نی. 

در مرغزاری بزرگ، شماری از خیل اسبان به چرا مشغول بودند و از لذت چریدن به چست و خیز و خرامیدن مقبول، معمول. در این میانه سمندی رهوار در شباب جوانی، بسیار شیهه سر داده و چست و خیز از پا فراتر همی داشت. پس هر از گاهی به سیم های خاردار نزدیک و راه فرار و گریز از میان آن می جست؛ چرا که  در آن سوی سیم های خاردار، مادیان های جوان به کرشمه و ناز به خرام و کرام در آمد و شد، دلربایی چنان کردی که دلبران شیرین را پس راندی.

اسب کهن سال چون جد و جهد سمند رهوار جوان بدید، پیش آمد و گفت: ای مجنون چمن زار! ای ماه پلنگ کوهسار! عنان اختیار از دست مده و نفس اماره به کف مده که این طریقت چون روی آخرت و عاقبت چون شود که آن اسبان شدند که در میان مادیان به گفتمان نشسته اند.

اسب جوان گفت: حکایت آن اسبان چیست که با مادیان ها به عیش و عشرت بسر می برند و ما از فراق ایشان در سوز و ساز؟

زال پیر گفت: آنان را نه عیشی است و نه عشرتی، بلکه همیشه عمر در فراقند و حسرتی.

اسب جوان شگفت زده شیهه ای کشید و گفت: مگر در بهشت حسرت است و در میان یاران فرقتی؟ لذت به تمام از آن آنان است و حسرت و ندامت ما دوزخیان را.

زال پیر پوزخندی زد و گفت: آنان در دام وسوسه های نفس اماره هوای شده و ترک سرزنش های نفس لوامه کرده و این گونه به تغافلی گرفتار تعاملی از حسرت شدند؟ پس نه آنان را راه پس است نه پیش.

سمند جوان گفت: پس آنان در بهشت مادیان ها به چه کار مشغول هستند؟

پیر زال گفت: مشغول مشاورت!

سمند رهوار به شگفتی پرسید: به مشاورت؟! پس کاری از فحولت و مردانگی ایشان بر نیاید؟

پیرزال گفت: نی! چون حرص و آز بر ایشان غلبه کرد و نفس اماره فرمان داده و لوامه را سخت بکوفت، به شهوتی جنون آمیز از سیم های خاردار خواستی بپرند، ولی همه اسباب در دام خار گرفتار و از بیخ و بن کنده شد و چون چنین به مقصد رسیدند از مقصود باز ماندند و جز مشاورت به اسبان مقام و منزلتی ندارند. از قدیم گفته اند: هر که بالاتر رود احمق تر است/ دست و پای او بتر خواهد شکست. امروز به همین مقام بسنده کن تا در هوای ریاستی نیافتی که پس از عزل، وزراتی نباشد و تنها مقام مشاورت تو را باشد. هر که بر منزلت ریاست نشست، چون اسبابش بریده شود، به مقام مشاورت رسد که مقام ساقطان و هابطان طریقت ضلالت است.

روزی روباهی به شتاب و هراسان از شهری بیرون می‌رفت، حکایت پرسیدند. گفت: قانونی گذارده اند که هر جانوری که سه خایگانش است، یکی از بیخ بر کشند .

گفتند: تو را چه خوف و هراس است، مگر آن که تو نیز از خلقت به کمال و تمام برون باشی و نقصان به زیادی در تو نمودار.

گفت : سوگند که نه چنینم و از جمله راست قامتانم. در سوایت و کمال خلقتم، هیچ نقصانی نی.

گفتند: پس به چه جرمی این چنین هراسان و شتابان راه گریز پیش گرفته ای و به پشت خویش ننگری؟ مگرت دشمن به تاخت در پی‌ات روان است؟!!

گفت: مرا جز همین قانون دشمنی نیست.

گفتند: تو که چنین به کمال و تمامی چه هراست از این قانون؟ دل آرام دار و دمی بیاسای که قانون را جز با مجرمان کاری نیست. مگر نشنیده ای که فلاسفه یونان باستان «قانون» را «مسطره حق و عدالت» دانسته اند تا هر که از جاده صواب برون رود به «ریسمان قانون» و «چوب عدالت» براست آورند.

گفت: مرا هیچ مشکل و خطری از سوی قانون همی نرسد که قانون هماره به کمال است و درستی. خطر خطیر از سوی مجریان قانون است که از دست ایشان گریزی نیست.

گفتند: حکایت مجریان چیست که تو را چنین به هراس افکنده است تا از خانه و آشیانه مالوف خویش این چنین بگریزی و راه دیار غربت گیری که در غربت هزاران بلا و ابتلا است از جسم و جان، که کم ترین آن جنون افسردگی است.

گفت: همه این را به جانِ رضا خَرَم و از این آشیان مالوف بگریزم.

گفتند: این مجریان قانون مگر با تو چه کرده اند که غربت فراق را به آسایش و آرامش فراش و خانه آشیان بگزیدی؟!

گفت: در این ولایت ما، مجریان هر جانوری را به «قانون موضوعه» نخست برگیرند و تخمش بکشند و سپس بشمارند. من همی ترسم که از خایگان جز به یک فرو نگذارند و همه عمر در حسرت دوگانه به جنون دچار شوم که این عامل جنون، «قریب» است و آن عامل جنون و فسردگی، «غریب». پس حکم عقل بدین است که از قریب بگریزم که از قدیم و ندیم بزرگان خوب گفته و دُرّ سفته اند که : «از این ستون تا آن ستون فرج و گشایش است».

اکنون حکایت روباه و خایگان فرو گذار که حکایت مجریان ما از این نیز بدتر و ناخوشایند تر است. تو گویا مردمان این خاک و برزن موشان آزمایشگاهی اند که هر چیزی را به آزمون و خطا بر پایه دانش تجربت فرنگیان بر آنان بیازمایند تا کدامش راست افتد. روزی نیست که به تجربت آزمونی کنند تا خطا و درستی بدانند و گاه دیگر از روی مصلحت حکم کنند و فی الفور به اجرا گذارند. نه تدبیر امور کنند و نه به عواقب آن اندیشند. این حکایت بگفتم تا خود حق را بجویید که مصادیق آن بس بسیار است که «مثنوی ملت ایران، هفتاد من کاغذ شود». 

ژاله بر گونه بهار می غلتد؛ پنجره خیس از نگاه بهار به بیرون می نگرد. دلم هری می ریزد. نسیم شاخ را می تکاند. گلبرگهای شکوفه بهار نارنج بر خاک بوسه می زنند. نسیم خنک بامدادی، شکوفه های گیلاس و آلبالو را بر دوش می گیرد و در آسمان می گرداند.

من این جا در کنج اتاقم به انتظار نشسته ام. قرآن در دست، ذکر می گویم. پدر بزرگ و مادربزرگ بر مبل نشسته اند. تو گویی امروز به هم رسیده اند. مادربزرگ موهایش را آراسته و در زیر دستمال سفید پنهان کرده و یک روسری بر آن کشیده است. جامه های رنگارنگش، بوی تازگی می دهد.

هفت سین ما به سبزه کمال شده است. چند روزی است که بذرش را به نم آبی در پارچه خیس برای امروزی آماده کرده ام. مادرم می آید با آینه ای از پاکی. ماهی سیاه کوچولو در کنار ماهی قرمز تنگ، حیات را معنای دیگر می بخشد. سین سمنو بوی گندم می دهد. سیب سرخ، دلم را به بوی مهرش مسرور می کند.

دلم مثل سیر و سرکه می جوشد نکند پدر دیر کند و نیاید. سیر و سرکه را می نگرم، آرام بر سر سفره در کنار هم نشسته اند. آرامش آنان چشمش را پر می کند، اما آب دهانم بی هیچ دلیلی راه می افتد؛ چون نگاهم در سماق خیره مانده است. آب دهانم را قورت می دهم.

مادر بزرگ صلوات می فرستد. تسبیح می گرداند و سبحات قلبم را یک یک به ذکر الهی آب و جارو می کند. دوباره چشم در سفره می گردانم. چرا زمان به درازا کشیده است؟! کی می آید؟! سنجد سلامت را با تمام وجودش برایم مژده می دهد. پوستش چه سلامت  و تازگی به  پوستم داده است. شیرین گوشتش، تنم را سلامت می داد و سفتی استخوانش، مرا چون ستون استوار می سازد. از بیکاری فلسفه بافی می کنم تا تو بیایی.

سکوت و خاموشی فضای بیرون آن را آکنده است؛ اما دلم چون ساعت می نوازد: تک تک تک... ناگهان صدای توپ تحویل بر می خیزد: همه دست به آسمان بلند کرده ایم و دلهایمان را با آسمان پیوند می زنیم. خاک دیگر نمی تواند با ما همراه شود. این مادر طبیعت دوست دارد پرواز ما را از آشیانه خاک زمین بنگرد. ساعت تحویل می شود و چشمان در گردونه آسمان چون گردونه آسیاب زمانه می گردد. در نوید نوروزی آسمان می خواند: یا مقلب القلوب و الابصار یا مدبر اللیل و النهار یا محول الحول و الاحوال حول حالنا الی احسن الحال.

هو اللطیف و الجمیل

آرام جانم! اکنون در این اندیشه ام که چگونه تو را بستایم که حق را چنان که بایسته و شایسته است در این واژگان جان دهم. واژگان هر چند که به ظاهر سرد و بی روح می نمایند ولی به گواه قرآن، چنان جان فزا و روح انگیزند که خداوند کلمات وجودی اش را به واژگان سخن و کلامش همانند ساخته است.

ای سرآغاز همه واژگان هستی! من سرمشق هایم را از واژگان بلند قرآنی به استعاره و اقتباس می گیریم تا شاید بتوانم در این واژگان، ژرفای مهر درونم را به تماشاخانه چشمانت بکشانم و از دروازه آن به درون جانت راهی بجویم. هر مشق که می گذارم نقشی از فرایزدی است که در تو یافته ام و نگاره ای که از واژگان بر این پرده سفید می کشم، بازتاب شراره های آتشین عشق پاک و مقدس توست که بر من نور افشانی کرده است. بی گمان تو همان انوار مهر آفتابی که مهتاب وجودم را معنا و مفهوم می بخشد. پس بی هیچ گمانی نور توست که مهتاب را معنا می بخشد و تاب است که مه سیاه جانم را تاب بخشیده و مهتاب ساخته است.

ای رویاهای شبانه ام ! در تاریکی نیستی ، از آن سوی کهشکان عشق بر من در آسمان حیرت می تابی و بی آن که خود دیده شوی ، هزاران چشم را شبانه به سوی من روانه می کنی و ستایش ها را به من پیشکش. آن چشمان نگران به آسمان در ستایش مهتاب به وجد و شور آمده اند و شاعرانه ها و شبانه ها می خوانند و ترانه های عاشقانه می سرایند، در حالی که من تنها می دانم که تاب این مهتاب من ، تنها از آفتاب فروزان توست که بی هیچ منتی از گوشه ناپیدای آسمان بر من می تابی تا به من به چشم ستایشگران بزرگ جلوه کنم. ای نهان از دیدگان ناظران! تو همان اندازه که بر ایشان نهانی به همان اندازه در من جلوه گر و هویدایی. شاید دیگران قدر و شان تو ندانند و نشناسند ولی من در اوج ستایش دیگران، مظهر تجلیات توام و هر ستایشی را سزاوار تو می دانم؛ چرا که خود آیه و نشانه ای از توام که در پس حجاب مهتاب وجودم نهانی و من دلبری می کنم.

ای مهر افروزمن ! اگر من شبانه دلبری می کنم، جز آیت و مظهر عشق و مهر فروزان تو نیستم، چنان که می دانم تو مظهر تمام و کمال جمال الهی هستی. آه ! تا چه اندازه خلافت ترا سزاست که هم چون مستخلف عنه، خود را در پس پرده داشته و دلبری ها را به من ارزانی داشته ای!

ای شب شکارمن ! شب های قدر و اندازه ات در روز جمال من به ظهور نمی رسد، از این روست که در جلوه های مهتاب مرا به نمایش ستایش گران می بری تا هم چنان محبوب دور از دسترس باشی!

مهربانم! چقدر مردمان مهر خویش را به من ارزانی داشته اند و مرا سزاوار ستایش دانسته اند و من خود می دانم که این همه را تو سزاواری. آیا مهتاب اگر تابی دارد جز از آفتاب فروزان تو دارد؟!

جانان من! کالبدی دارم بی جان که اگر تو در آن آشیان نکنی ، به موریانه روزگار فرو افتد و نام و نشانی از آن نمی ماند. پس لطف کن هم چنان به قاعده لطف رحمانی و رحیمی ات، مر کالبدم را میهمان و جان باش!

آرامش جانم! خدا می دانست که کالبد مرد را بی زن نه جمالی است نه امانی! خدا خواست تا جانم شوی و مایه آرامش من. پس هم چون اراده الهی ، منت بر این کم ترین نه! و هم چنان در کالبدم به جان میهمان باش.

ای گل و گلابم! بلبل اگر به غزل خوانی و قمری به ترانه صفت مدح تو گوید، از آن روست که آوازه بلبل به عشق توست که جهان گیر شده است. در حقیقت گل و گلاب توست که جان می بخشد و عشق می آفریند و آرامش عطرآگین می فشاند و مهر را جهانگیر می شود. پس تو هم چنان گل و گلاب این باغ و بوستانم باش تا از شور و شغف حب تو به وجد در آیم و رسوا جهانیان شوم.

همسرم! " زن" تنها یک واژه از میان هزاران واژه نیست، بلکه زن اگر نگویم همان اسم اعظمی است که بدان خارق عادت ها  کنند، بی هیچ شک و تردیدی، بخشی از همان اسم اعظم و یکی از مقومات وجودی آن است؛ چرا که زن مظهر تمام و کمال جمالی الهی است که با جلال الهی اسم الله تمام و کامل می شود و اسم اعظم به دست می آید. این جمال تنها زیبایی ظاهری نیست، بلکه مطلق زیبایی هایی است که در ده ها اسم جمالی الهی چون رحمانیت ، رحیمیت، خالقیت، ربوبیت، رازقیت و مانند آن جلوه گری می کند. پس " زن " مادر همه واژگان زیبا و حسنای الهی است. از این روست که بر همسریت تو خود را در کنار جمال اسمای حسنای الهی می یابم و براین همسریت خود را مفتخرم می دانم و بر کائنات فخر می فروشم.

مهربانا! اگر جلوه های مهرت نبود، ما را معنا و مفهومی از وجود و هستی نبود. از این روست که تو را اسم اعظم خواندمت، چرا که سه جلوه عظیم از عظمت را به نظاره دایم نشسته ام. گاه در مقام مادر ، جان و تن را به دیگران می بخشی و زندگی را معنا می کنی. از این روست که تو را خداوندگار زندگی دانسته ام. گاه دیگر در مقام همسر می نشینی تا آرامش را به کالبد بی جان هدیه کنی و گاه دیگر در مقام دختر در می آیی تا چشم روشن همگان شوی. بی سبب نیست که پیامبر(ص) بهشت را در زن می جست و با بوی فاطمی به معراج می رفت. جمال الهی را در زن می جست و کمال را بدان کمال می بخشید. مگر نه این است که از دنیا تنها به زن و عطر و نماز دلبسته بود؛ چرا که این سه را جلوه های کمال خدا در دنیا می دانست.

مهرورزا ! مهر تو آرامش خانه ها و جان هاست. تو به مهر ورزی خود ، طریقت عشق را می آموزی و به جمال بی همتایت طریقت جنون فرا می آوری و به کمند گیسویت شکار در دام کشی و به کمان ابرویت خون سیاووشان فروی ریزی. چندین افتاده در هامون عشق تو ، هرگز از آب بیرون نیامدند و غرق نگاهت شدند و بر این غرقه شدن خرقه دروپشی و گدایی به تن پوشیدند تا شهریار عشق و جنون شوند و بد آوازه این دیار گردند. چه باک مردان را که آوازه و شهره آفاق به عشق جمالی الهی شوند ، چرا که در این شور و شهره شدن، آرامش جان است هر چند که شور تن.

همسرا! چگونه وصف تو گویم که تو را جمال الهی دانسته اند و کسی که احاطه علمی ندارد و در درون دریا اسیر است چگونه تواند تا وصف دریا کند؟ تنها تو را خدایت تواند به توصیف نشیند چنان که نشست.

ای آغاز و انجام همه واژگان عشق و زیبایی! عشق از تو رویید! جان از تو در کالبد دمید. هستی در پیوند واژه واژگان تو یکتایی یافت و جهان معنا گرفت و دل در سایه نام تو آرام. ای آرام جانم!

سردم است.

من از سال های سرد و سکوت

                                       سردم است.

من از سال های فراموشی ، خاموشی،

از سال های بهت زده تنهایی،

                                       سردم است.

 دیگر کدام پونه بهانه ی بهار خواهد شد؟

 کدام فصل ، فصل ترانه خواهد شد.

 کدام حسرت بی تدبیر پیوند خواهد زد،

 سنگ های اندوهی را که

 سکوت می شکند.

کدام فصل ترانه  به قبله گاه رسولان سجده خواهد کرد؟

فصل درنگ نیست !

کو رویش دگر !

کو کوروش دگر!!

این بار تسامحی نخواهد بود

فصل درنگ نیست .

کدام شراب هفت ساله مرا گرم خواهد کرد؟

کدام فصل ترانه به قبله گاه رسولان سجده خواهد کرد؟

فریاد می زنم .

زنجیر برکنید !

فصل درنگ نیست .

من سنگ می زنم .

گریه می کنم.

کشته می شوم .

باشد که فصل من ،

فصل ترانه ها ،

فصل پریدن پروانه ها شود.

تقدیم به بچه های انتفاضه ( 22 ماه مبارک رمضان 1428 برابر با 12 مهر 1386 تهران مصلی امام خمینی )

علی عابد و سید مهدی محمد حسینی (سرو)

  ای سرزمین آسمانی

  تو مهد موعود زمانی

  ای قدس نامت خوانده قرآن

  تو قبله گاه انس و جانی

       ای قدس !  ای سرزمین آسمانی

  در آسمانت می تراود

  صد ها ستاره از شتیلا

  از کودکان کََفرِ قاسم

  تا غنچه های ام لیلا

   ای قدس !  ای سرزمین آسمانی

  ای سرزمین درد !

  ای خاک توخونین شده با طبل تقدس

  صدها هزاران واژه های آسمانی 

  همراه و یار توست در روزجهانی

     ای قدس ! ای سرزمین آسمانی

قدس سرزمین قداست های آسمانی است. قدس دروازه ای به سوی آسمان و دری از درهای بهشت است . قدس در قرآن قرین پاکی های انسانی است . قدس سرزمین عروج آسمانی هاست . قدس سرزمین آسمانی و تکه ای از آسمان در زمین است که نقش و نگارهای زمینی آن را نیالوده است. قرآن این تکه از آسمان را سرزمین پاک و پاکیزه  نام نهاد تا از سرزمین های دیگر باز شناخته شود. این گونه است که آسمان و زمین در این سرزمین با هم پیوند می خورد.

مگر نه این است که برای هر ارتباط و پیوندی، مناسبت و مناسختی می بایست؟ و مگر نه این است که برای نزول آسمانیان، سرزمینی پاک و بیرون از هر پلیدی بایسته است؟ این گونه است که تکه از آسمان و سرزمینی از بهشت موعود در زمین قرار گرفت و نامش را قدس خواندند تا با پاکی ها و قداست ها گره خورد و آسمانیان را با آسمان پیوند زند.

قدس جایگاه نزول وحی و فرود جبرئیل است ، آن سرزمینی که خاک پای کروبیانش گوساله سامری را به ندا می آورد و بی جان را جان می بخشد. سرزمینی که مردگان در آن زندگی می یابند و تربتش با حیات روحی وروانی آدمی آمیخته می شود.

خاکش بوی آسمان بر می دارد، زمانی که عیسای زمانه بر آن می بارد. آب های روانش تسنیم و سلسبیل را به خاطر می آورد وقتی مهدی درآن جریان می یابد.

این نام تو را خدا بر همه آن سرزمینی گذاشته است که اکنون فلسطین می نامند. این سرزمین آسمانی ، سرزمین معراج انسان است . از آدم تا خاتم همه از دروازه قدس به آسمان رفته  و ره توشه سفر آسمانی خویش را برای بشریت به ارمغان آورده اند. قدس فرودگاه و مهبط فرشتگان مبارک و قداست است.

شاعر : علی جلالوند بر پایه متن