خداوند در قرآن بیش از پنجاه خصوصیت منفی آدمی را بیان می کند که از جمله آن ها ستمگری، نادانی، بخل ورزی ، شتابگری، آزمندی، و مانند آن ها اشاره کرد.

حرص و آزمندی در آدمی چنان است که هیچ چیز او را سیر نمی کند. هر چه بیش تر به دست می آورد، مانند نوشیدن آب شور، بیش تر می خواهد و بیش تر تشنه می شود.

البته نباید از وسوسه گری شیطان و تزیین گری دنیا غافل بود؛ زیرا از سوی شیطان با وسوسه گری و دنیا با تزیین گری خود آدمی را مشغول داشته و فریب می دهد. خداوند در آیه 14 سوره آل عمران می فرماید که زندگی دنیوی زیورهایی دارد که آدمی را مجذوب خود می کند. درخشش زر  و سیم و اسب و زیبایی ها دیگر چنان آدمی را فریب می دهد که همه همت خویش را مبذول آن می کند.

اکثریت مردم مسحور دنیا می شوند و سحر و جادوی دنیا آنان را چنان به بند می کشد که نمی دانند چه می کنند؛ چرا که هر چه دنیا بگوید عمل می کنند و طناب حرکتی این عروسک های سحرشده ، دنیا در دست دارد و هر طوری که می خواهد حرکت می دهد و دنیاطلبان را به حرکت در می آورد. پیامبر(ص) می فرماید: اتّقوا الدّنیا فو الّذی نفسی بیده إنّها لأسحر من هاروت و ماروت؛ از دنیا بپرهیزید ، قسم به آن کس که جان من در کف اوست که دنیا ازهاروت و ماروت ساحرتر است     .    (نهج الفصاحه ص 163 ، ح 44 ؛ شبیه این حدیث در مجموعه ورام ج 1 ، ص 131) 

اگر انسان خود را مهار نکند، دنیا چنان وی را به خود مشغول می دارد که به آینده خود توجهی نکرده و به سرانجام و فرجام کارش نمی اندیشد. فرصت کوتاه عمر چند برق و باد می گذرد و در آخر در می یابد که دست خالی است و چون باد کاشته است، توفان درو می کند.

از نظر آموزه های قرآنی هر آن چه نیاز جدی انسان است در اختیار انسان است و اگر تلاشی لازم است برای اضافه بر سازمان است؛ اما این اضافه خواهی و فزون خواهی گاه تا به جایی می رسد اصل فدای فرع می شود و انسان تنها برای تکاثر و جمع آوری نه حتی مصرف تلاش می کنند و حتی اگر مصرفی داشته باشند در حد اسراف و تبذیر  و ریخت و پاش مصرف می کنند ؛ یعنی نعمت را دور ریز می کنند.  

پیامبر(ص) درباره حرص و طمع و آزمندی بشر می گوید: ابن آدم عندک ما یکفیک و تطلب ما یطغیک؛ ابن آدم لا بقلیل تقنع و لا بکثیر تشبع؛  فرزند آدم ، آنچه حاجت تو را رفع کند در دسترس خود داری و در پی آنچه تو را به طغیان وا می دارد می روی، به اندک قناعت نمی کنی و از بسیار سیر نمی شوی .(نهج الفصاحه ص 159 ، ح 24)