انسان باید خودش را تزکیه به معنای خودستایی نکند و در اوج دارندگی بداند که نادار و فقیر است و آن چه دارد، مالکش کسی دیگر است. اصولا در دنیا مالکیت حقیقی برای انسان نیست، اما در آخرت انسان به سبب آن که با غنای الهی به غنا می رسد، مالک حقیقی می شود و هر چه در بهشتش دارد واقعا مال اوست.

کسی گمان نکند که با علم اقتصاد و مدیریت به جایی رسیده و سرمایه دار شده و ثروتی اندوخته است، چنان که قارون می گفت: قَالَ إِنَّ مَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِندِی؛ گفت به درستی آن چه دارم از علم خودم است.(قصص، آیه 78) در حالی که خداوند می فرماید: وَمَا بِکُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللّهِ؛ هیچ نعمتی در اختیار شما نیست مگر آن که از خداست.(نحل، آیه 53)

اصولا تربیت قرآنی که به دست تعلمیات و تزکیه های الهی و معصومان(ع) انجام می گیرد، انسان را غیب باور می کند و بر آن است تا انسان از خود و اسباب مادی و محسوس بریده شود و همه توجه اش به غیب و خدا باشد؛ زیرا اگر کشتی به محصول می رسد و نطفه ای موجودی می شود، همه به زراعت و خلقت الهی است.(واقعه، آیات 63 و 64؛ 58 و 59)

از همین روست که در قرآن به مومنان متقی گفته می شود که امیدشان به آن چیزی باشد که گمانش را ندارند. (طلاق، آیات 2 و 3) در روایت است که امام می فرماید: کُنْ لِمَا لَا تَرْجُو أَرْجَی مِنْکَ لِمَا تَرْجُو؛ یعنی امیدت به آن چه امید نداری نسبت به آن چه امید داری بیش تر باشد.(الامالی، الشیخ الصدوق، ص178)

پس تکیه و اعتماد مومن باید به غالم غیب بیش از عالم شهادت باشد و به جای این که دل به دارو و درمان و درمانگر باشد، به خدا باشد. اگر این طور باشد بیش تر از آن چه می خواهی می رسی.

به عنوان نمونه حضرت موسی(ع) به قصد نار و آتش رفت، ولی نور و نبوت نصیب وی شد.(قصص، آیه 29) سحره فرعون به قصد جایزه رفتند و مسلمان بهره ایشان شد. (یونس، آیه 90؛ طه، آیه 70)