انسان حالات روحی و معنویی دارد که با عناوین فیزیکی و جسمی بیان و مطرح می شود. مثلا می گویند: فلانی در مقابلش ایستاد. این شخص ممکن است خوابیده و درازکش یا نشسته باشد، ولی به دلیل مخالفت قولی و کلامی در برابر درخواست یا دستور دیگری و عدم پذیرش قول و دستورش، گفته می شود او ایستاد و ایستادگی کرد.

پس این ایستادگی واقعا معنا و مفهوم ایستادن فیزیکی و جسمی نیست؛ زیرا کسانی هستند که به ظاهر ایستاده اند ولی نه تنها قول و دستور دیگری را می پذیرند بلکه بی چون و چرا تمام خواسته هایشان را ذلیلانه می پذیرند و انجام می دهند و به کار می گیرند.

این که گفته شد، انسان باید استقامت داشته باشد و ایستادگی کند و یا اقامه عدالت و نماز داشته باشد، به همان معنای ایستادگی روحی و معنوی است؛ یعنی ممکن است نشسته و یا خوابیده و درازکش نمازش را بخواند ولی واقعا نمازش نماز ایستادگی باشد.

اما چرا به این حالت استقامت و پایداری بر مواضع و خواسته های خود، ایستادگی اطلاق می شود؟ می دانیم بهترین حالت برای انجام کاری که نشانه تسلط نیز است، همان حالت ایستاده است؛ یعنی بهترین حالت انسان برای دفاع و کار و کوشش و فعالیت و انجام دادن کاری همان حالت ایستادن است. از این رو، اگر کسی بر خودش و کارش سلطه داشته باشد می گویند او ایستاد و ایستادگی کرد. از همین روست که درباره اهل بیت(ع) و از جمله در دعای آل یاسین درباره حضرت حجت(عج) گفته می شود: «السلامُ علیک حین تقوم و حین تقعد وحین ترکع و تسجد؛ سلام بر تو زمانی که می ایستی و یا می نشینی و یا رکوع می روی و سجده می کنی»؛ زیرا همه حالات آن حضرت همان حالت ایستادگی و اقامه حق است.

این که خداوند در آیه 46 سوره سباء می فرماید: إِنَّمَا أَعِظُکُم بِوَاحِدَةٍ أَن تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى؛ من فقط به شما یک اندرز مى‏دهم که: دو دو و به تنهایى براى خدا به پا خیزید، مراد و منظور همان ایستادگی است نه ایستادن جسمی و فیزیکی در حالی که اقامه حدود نمی شود و کاری پیش نمی رود. پس این که خداوند در آیه 79 سوره اسراء می فرماید: با نماز شب انسان به «مقام محمود» می رسد، یعنی به مقامی دست می یابد که مقام ایستادگی است و خداوند نیز آن مقام را ستایش می کند و مردمان و دیگران نیز آن مقام را می ستایند؛ زیرا مثلا مقام شفاعت مطلق و کلی است و یا آن که شخص با این کارش عاقبت به خیر شده و دیگران را نیز عاقبت به خیر می کند. پس چنین مقامی به حق ستودنی است.