در سال 1373 خورشیدی در هنگام حفر قبری برای دفن آقای «حاجی خانی » برادر زن آقای محمد نحوی در قبرستان تاریخی مسجد مقدس جواهرده، سنگ قبری از جنس یشم سبز به دست آمد. این سنگ قبر شکسته بود. روی آن خطوطی بود که حجه الاسلام سید ابراهیم بنی هاشمیان تولیت و مسئول مسجد آدینه قادر به خواندن آن نشد؛ زیرا نامبرده در کهولت سن به سر می برد و از دیدن و خواندن خطوط آن ناتوان.

آقای افتخاری که در آن زمان به دوستان در آن جا بود نقل می کند که در پی آقا زمان حسین کاکویی معروف به حاج حسین کاکویی پدر دکتر محمد زمان کاکویی فرستادیم. نامبرده پس از آن که بر سر قبر حاضر شد. سنگ قبر را پس از شست و شو به ایشان دادند و ایشان متن را خواند و چنین گفت: بر روی سنگ قبر  نوشته شده است: سید خدیجه از کربلا آمد. در جنگ با زرتشتیان در لزک شکست خورد و شهید شد.

تاریخی که روی سنگ قبر حک شده بود، سال 750 قمری بود که با احتساب این که اکنون در سال 1435 قمری هستیم 685 سال از زمان دفن این خانم گذشته است.

آنان پس از خواندن سنگ قبر تصمیم گرفتند که سنگ را روی قبر آقای حاجی خانی بگذارند. پس از مدتی که مراجعت می کنند می بینند که سنگ قبر به سرقت رفته و اثری از آن نیست.

گفتنی است که لزک در جواهرده در آبادی چوتوک سه کیلومتری جواهرده قرار دارد و راه آن از بازراش و دریاچه قو می گذرد. در این منطقه گورهای گبری بسیاری است که خودم چند تا از آنها را در بیست سال پیش دیده بودم. برخی از آنها کنده  و اشیای درون آن غارت شده بود.

به نظر می رسد که کسی که سنگ قبر را برداشته از ارزش آن آگاه بوده است؛ ولی پرسش این است که آیا ارزش تاریخی آن برای اهالی رامسر بیش از آن نیست که بخشی از تاریخ رامسری ها به غارت برده شود و هیچ کس از آن اطلاع و نشانی نداشته باشد، چنان که بسیاری از اشیای تاریخی دیگر در همین جواهرده از جمله سکه های به دست آمده در زیر مسجد آدینه جواهرده به غارت برده شده و هیچ اثری و نشانی از آن باقی نیست؟! تا کی باید غارت اشیای تاریخی و تاریخ این مردم غارت شود و مردم از گذشته خود که عبرتی بر آیندگان است آگاه نشوند؟

(به نقل از حاج حسن پورمنصوری محقق و نویسنده رامسری)