امروز ابزارهای رسانه ای به سبب تنوع و تعدد بسیار و فن آوری های بسیار پیشرفته هر دم و لحظه اطلاعات و اخباری را به سمع و نظر ما می رسانند. این رسانه های دیداری و شنیداری ما را بمباران اطلاعاتی و خبری می کنند و ما گاه سرگردان می شویم؛ زیرا بسیاری از این اخبار و اطلاعات یا از منابع غیر موثق نقل می شود یا مفاد آن حتی از منابع موثق در شک و تردید قرار می گیرد. آیا خبر و اطلاعاتی را رد کنیم یا دوباره از منابع دیگر استفاده کنیم؟ مشکل این است که تواتر سازی امر عادی شده است و با کپی و تکرار از سوی رسانه ها و منابع دیگر گویی خبر واقعی است که این همه تکرار می شود و از سوی رسانه ها و منابع و خبرگزاری های گوناگون نقل می شود. بنابراین به این تواترها نیز نمی توان اعتماد کرد؛ زیرا شاید از مصادیق تواتر سازی باشد.
با آن که عقل و نقل پذیرش خبر از ثقه و افراد قابل اعتمادی که حتی عادل نیستند را تجویز می کند و عقلا نیز همین رویه را دارند و در زندگی به کار می برند، با این همه  به نظر می رسد که گاه باید در این اخبار ثقه حتی متواتر شک و تردید کرد و به سادگی نپذیرفت مگر آن که ثقه خودش آن را دیده و از منبع اولی شنیده باشد نه از دیگران.
حضرت سلیمان به خبر هدهد که پرنده ای است بسنده می کند و آن را می پذیرد؛ زیرا هدهد را ثقه می داند و انگیزه ای جز اطلاع رسانی در وی نمی یاید؛ زیرا هیچ غرض دیگری در خبر رسانی هدهد متصور نیست؛ اما با این همه ایشان در مفاد تحلیلی خبر تردید می کند؛ زیرا هدهد می گوید که قوم سبا که خورشیدپرست و گمراه و مشرک هستند؛ قابلیت ایمان را ندارند؛ ایشان بخش اول خبر را می پذیرد که گزارش و توصیفی از واقعیتی است که دیده و شنیده است ولی بخش دوم که توصیه مبتنی بر تحلیل هدهد است را نمی پذیرد و آن را متوقف بر کسب اطلاعات دقیق تر می داند. از این روست که مخبر یعنی هدهد را مامور می کند تا ببیند آیا قوم سبا قابلیت اسلام آوری را دارند یا نه؟ اسلامی که در این جا مطرح می شود به معنای تسلیم در برابر قدرت نبوی حضرت سلیمان و پذیرش اسلام به معنای دین است؛ یعنی هر دو معنا برای واژه متصور است و می تواند کاربرد دو معنا را در قالب کنایی و موضوع له لفظ داشته باشد.
در قرآن آمده است: فَمَکَثَ غَیْرَ بَعِیدٍ فَقَالَ أَحَطتُ بِمَا لَمْ تُحِطْ بِهِ وَجِئْتُکَ مِن سَبَإٍ بِنَبَإٍ یَقِینٍ ؛درنگش به درازا نکشید بیامد و گفت : به چیزی دست یافته ام که تو دست نیافته بودی و از سبا برایت خبری درست آورده ام.(نمل ، آیه 22) سپس هدهد می گوید که این قوم هدایت ناپذیرند. اما حضرت سلیمان می فرماید: قَالَ سَنَنظُرُ أَصَدَقْتَ أَمْ کُنتَ مِنَ الْکَاذِبِینَ ؛گفت : اکنون ، بنگریم که راست گفته ای یا در شمار دروغگویانی.(نمل، آیه 27) این کذب نسبت به تحلیل اوست نه اصل خبر که قوم خورشیدپرست هستند. در حقیقت این که گفتی هدایت ناپذیرند سخن راستی یا دروغ ، نه آن که خبر شما بدون تحلیل دروغ است وگرنه نیازی به واکنش و فرستان نامه نبود:  اذْهَب بِّکِتَابِی هَذَا فَأَلْقِهْ إِلَیْهِمْ ثُمَّ تَوَلَّ عَنْهُمْ فَانظُرْ مَاذَا یَرْجِعُونَ ؛این نامه مرا ببر و بر آنها افکن ، سپس به یکسو شو و بنگر که چه جواب می دهند.
در ادامه آیات بیان می کند که دست کم ملکه سبا قابلیت داشت که هدایت شود و از ظاهر امور به باطن برسد و آیات را نشانه ای برای صاحب آیات بداند که در آخر می فرماید: قَالَتْ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسِی وَأَسْلَمْتُ مَعَ سُلَیْمَانَ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ ؛ گفت: «پروردگارا، من به خود ستم کردم و [اینک‏] با سلیمان در برابر خدا، پروردگار جهانیان، اسلام آورده و تسلیم شدم.» (نمل آیه 44)