بر اساس آیه « انا لله و انا الیه راجعون؛ از آن خداییم وبه سویش باز می گردیم»، یک سفر از اویی به سوی اویی داریم. این سفر پس از آن آغاز شد که ما را از «احسن تقویم» به سوی «اسفل سافلین» فرو فرستاد(تین، آیات 4 و 5) و سپس از ما خواست تا این پست ترین جا و مکان به سوی برترین مکانت و منزلت حرکت کنیم؛ و گرنه اگر بخواهیم در همین جا بمانیم جز خسران و زیان چیزی نصیب ما نمی شود. این حرکت بازگشت و رجعت به سوی خدا، تنها با ایمان و عمل صالح شدنی است. در یک کلمه با عبادت شرعی است که انسان می تواند از خسران و زیان رهایی یابد.(تین، آیه 6؛ عصر، آیات 1 تا 3) نتیجه این عبادت شرعی بر اساس آیات قرآنی از جمله آیه 21 سوره بقره «تقوا» است.

به هر حال، انسان در مسیر بازگشت و رجعت است: إِنَّکَ کادِحٌ إِلى‌ رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقیهِ؛ به راستی که تو ای انسان در تلاش و کوششی سخت به سوی خداوندی هستی تا با او ملاقات کنی.(انشقاق، آیه 6)

این حرکت هماره با «صیرورت» و شدن و «انقلاب» و دگرگونی همراه است: الی ربنا منقلبون؛ و الیه المصیر. برای چنین سفری سخت، باید هم مرکب خوب و رهواری داشت و هم ره توشه ای مناسب اندوخت. خداوند در آیه می فرماید: تَزَوَّدُوا فَإِنَّ خَیْرَ الزَّادِ التَّقْوی؛ ره توشه فراهم آورید؛ چون که بهترین ره توشه، تقوا است.(بقره، آیه 197)

این تقوا همانی است که معیار کرامت انسان شریف می شود: ان اکرمکم عندالله اتقاکم؛ با کرامت ترین شما نزد خدا با تقواترین شماست.(حجرات، آیه 13)

اما غیر از ره توشه سفر، نیازمند مرکب رهواری هم هستیم که در آیات قرآنی از آن به عبادت یعنی همان ایمان و عمل صالح معرفی شده است. اما مهم ترین آن، از نظر امام حسن عسگری(ع) نماز شب است. امام (ع) می فرماید: إِنَّ الْوُصُولَ إِلَی اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ سَفَرٌ لَا یُدْرَکُ إِلَّا بِامْتِطَاء اللَّیْلِ؛ به راستی وصول به خدای عزّ و جلّ جز به سوار شدن مرکب رهوار نماز شب شدنی نیست.(بحارالانوار-ط موسسه الوفاء، العلامه المجلسی، ج75، ص380) مطیّه همان وسیله و ابزار پیمودن است؛ زیرا این واژه از ریشه طیّ به معنای پیمودن است. امتطاء به معنای سوار شدن بر مرکبی است که با آن بتوان طی طریق کرد.