خداوند در آیات 22  و  23 سوره قیامت می فرماید:  وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَّاضِرَةٌ  إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَةٌ؛ در آن روز چهره‏هایى شاداب‏ و زیبا  و درخشان هستند و به سوى پروردگار خود مى‏ نگرند.

در این آیات سخن از نظر و نگاه به سوی خدا در روز قیامت است. اما باید توجه داشت این بدان معنا نیست که خداوند در قیامت مجسم می شود و می توان با چشم خداوند را رویت کرد و دید؛ زیرا خداوند اصولا جسم نیست و تجسم نیز نمی یابد هر چند که تجلیاتی برای اسما و صفات الهی است؛ اما هرگز سخن از تجسم در دنیا و آخرت نیست.

اگر این آیه جزو متشابهات آیات قرآنی بر اساس آیه 7 سوره آل عمران است، بر اساس همان آیه 7 محکماتی است که باید به ارجاع داده شود و تاویل گردد. این ارجاع و تاویل کردن بر اساس آیه 23 سوره زمر که می فرماید: اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ کِتَابًا مُّتَشَابِهًا مَّثَانِیَ؛ خداوند بهترین گفتار را فرو فرستاده (به صورت) کتابى (که تمام آیات آن در فصاحت لفظ و متانت بیان و عمق محتوى) شبیه یکدیگر که هر یک از آیاتش معطوف به دیگرى و روشنگر و مفسّر دیگرى است؛ یعنی آیات قرآنی همانند طاقدیس ها متناظر به یک دیگر و به هم تکیه داده اند تا استحکام یابد. پس باید این آیات متشابه را با آیات محکم پیوند زد و از باب « القرآن یفسر بعضه بعضا؛ قرآن برخی برخی دیگر را تفسیر می کند.»

خداوند درباره خود این گونه در آیه 103 سوره انعام می فرماید: اَّ تُدْرِکُهُ الأَبْصَارُ وَهُوَ یُدْرِکُ الأَبْصَارَ وَهُوَ اللَّطِیفُ الْخَبِیرُ؛ چشمها او را درنمى‏ یابند و اوست که دیدگان را درمى ‏یابد، و او لطیفِ آگاه است.

با توجه به آیات محکمات می توان دریافت گفت آن چیزی که در قیامت اتفاق می افتد عبارتند از: 1. نظر و نگاه چهره ها نه نظر چشم ها؛ زیرا خداوند از وجوه به معنای چهره ها سخن به میان آورده است که می نگرند؛ نه عیون به معنای چشم هایی که می نگرند؛ 2. در آیه سخن از نظر است نه رویت؛ زیرا واژه نظر و ناظره به معنای نگاه و نگاه کننده به کار رفته که غیر از رویت به معنای دیدن است. پس در قیامت چهره هایی به سوی پروردگارشان می نگرند و نظر می کنند و این نظر به معنای رویت و دیدن نیست. از همین رو در عربی گفته : نظرت و لم ار؛ نگاه کردم، ولی ندیدم.

پس آن چه می نگرد و نظر می کند، وجوه است و این وجوه به سوی پروردگار است. این همان چیزی است که در دنیا برخی از مومن انجام می دهند و همه هستی خود را به سوی وجه الله قرار می دهند که همان امامان(ع) هستند. همین وجوه الهی در قیامت ناظر به سوی پروردگارشان هستند.

به هر حال، در قیامت هیچ اتفاق خاصی برای همگان نمی افتد بلکه تنها برای امامان معصوم(ع) یک نظر و نگاه خاصی به سوی پروردگار است و جالب آن است که این وجوه شادان و شاداب و خوشحال از رحمت خاص و رحیمی الهی هستند. اما هرگز رویت و دیدنی با چشم سر اتفاق نمی افتد همان طوری که در دنیا چنین اتفاقی نمی افتد.

در ضمن باید گفت رویت به معنای دیدن که با قلب و عقل نیز اتفاق می افتد دیدن ذات خداوند نیست بلکه حقایق ملکوتی و صفات الهی است که در افعال خداوند ظهور و بروز می کند. از مهم ترین مظاهر الهی همان وجوه الهی پیامبر(ص) و امامان (ع) است که در روایات و ادعیه به عنوان وجه الله و وجوه الله معرفی شده اند.