صبر دارای اقسامی چون صبر بر طاعت، صبر بر مصیبت و صبر از معصیت است. هم چنین صبر همانند تقوا و ایمان دارای مراتبی است که اوج آن در قالب مکارم اخلاقی به نام حلم مشهور و معروف است. صبر را به شکیبایی و حلم را به بردباری معنا می کنند.
هم چنین در یک تقسیم بندی صبر به صبر با علم و صبر بی علم تقسیم می شود. شکی نیست که صبر کردن وقتی انسان نسبت به علل و عوامل و آثار و برکات آن و میزان و مقدار طولانی یا کم شدن زمان آن آگاهی دارد یعنی صبر با علم خیلی آسان تر از صبر در حالتی است که انسان هیچ نمی داند و لی به حکم الهی و فضلیت و ارزش آن صبر می کند.  صبر شیعیان و مومنان در مشکلات و مصیبت هایی است که بر ایشان وارد می شود، صبر بی علم است. این نوع صبر از نظر روایات بسیار ارزشمندتر از صبر همراه با علم و دانایی است.
امام صادق علیه السلام درباره علت ارزشی گذاری این مرتبه از صبر  که صبر از روی جهل  و  صبر شیعیان است ، می فرماید: نَحْنُ صُبَّرٌ وَ شیعَتُنا اَصْبَرُ مِنّا، قُلْتُ: جُعِلْتُ فِداکَ، کَیْفَ صارَ شیعَتُکُمْ اَصْبَرُ مِنْکُمْ؟ قالَ: لاِنّا نَصْبِرُ عَلى ما نَعْلَمُ وَ شیعَتُنا یَصْبِرُونَ عَلى مالایَعْلَمُونَ ؛ ما خاندان، صبور و شکیبائیم و شیعیان ما، از ما هم شکیباترند. گفتم: جانم به فدایت، چگونه شیعیان شما از شما شکیباترند؟ فرمود: چون صبر ما بر چیزى است که مى دانیم؛ امّا شیعیان ما صبر و شکیبائى مى ورزند بر چیزى که نمى دانند(بحارالانوار، ج 71، ص 80)