انسان و جن به هدف عبادت خداوند آفریده شده اند.(ذاریات، آیه 56) البته بر اساس آموزه های قرآنی عبادت و بندگی یعنی انجام و ترک هر عملی به حکم و قصد الهی؛ یعنی خود را مطیع و تسلیم محض خدا دانسته و به باید و نبایدهایش عمل کند. پس هر چیزی می تواند رنگ عبادی گیرد. البته ما مسلمانان عادت کرده ایم چند امر چون نماز و روزه و حج و خمس و زکات را امری عبادی بدانیم؛ در حالی از نظر آموزه های وحیانی اسلام، هر کاری می تواند یک عمل عبادی باشد. جالب این که اموری چون تولی و تبری یعنی دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خدا ، امر به معروف و نهی از منکر و جهاد علیه متجاوزان و ظالمان و مستکبران مستضعف کش از مهم ترین اعمال عبادی است که کم تر به آن ها توجه داریم.

از نظر آموزه های اسلامی، انسان باید ریشه ها را درست کند تا دیگر اعمال عبادی اش درست شده و رنگ و روی خدایی بگیرد. از آن جایی که لقمه ها ، نطفه و فرزند و فکر و اندیشه و عمل را می سازد، باید مهم ترین کار در زندگی توجه به لقمه هایی باشد که به دست می آورد و می خورد و یا به خانواده اش می خوراند؛ زیرا این لقمه ها است که خون می شود و مغز و قلب آدمی را حیات و زندگی می بخشد. حال اگر این لقمه ها حلال و طیب باشد ، فکر  و عملی که تولید می کند پاک و خیر خواهد بود، وگرنه ناپاک و شر خواهد بود. از همین روست که خداوند در قرآن بر دو شرط اساسی در خوراکی و لقمه های انسان تاکید دارد که شامل طیب و سازگار بودن و حلال بودن است. پیامبر(ص) بر تهیه لقمه های حلال تاکید جدی دارد؛ زیرا حتی اگر لقمه های پاک و پاکیزه و طیب و سازگار باشد ولی مراعات حلال و حرام در آن نشده باشد و لقمه دزدی، اختلاسی، ربوی، خیانتی، احتکاری و مانند آن ها باشد، این لقمه تاثیر منفی می گذارد و مانند خانه ای است که از پای بست ویران است و یا نقشی بر آب که هیچ مانایی و پایایی ندارد. وقتی کسی لقمه ناپاک و خبیث مانند شراب خمر می خورد ، خواسته و ناخواسته مست خواهد شد و عقل و هوشیاری خود را از دست می دهد، یا کسی که زهر مهلک می نوشد باید خود را برای تب و مرگ آماده کند؛ هم چنین کسی که لقمه ای حرام می خورد باید بداند که نماز و روزه و حج و جهادش تحت تاثیر این حرام خواری قرار می گیرد و اندک اندک نماز و روزه و حج و جهادش از مسیر عبادی خارج شده و شیطانی می شود و به جای خدا برای شیطان نماز می گزارد و حج شیطان گذاشته و برای شیطان جهاد می کند و مظلومان و بی گناهان و مستضعفان و آوارگان را می کشد و خانه های آنان را ویران می کند.

فکر و اندیشه ای که در ذهن و قلب برخاسته از لقمه حرام پدید می آید، فکر پلید و عزم و عمل چنین شخصی جز فساد و افساد و تباهی نیست. بنابراین، افکار و اعمال چنین افرادی شیطانی می شود و در خدمت شیطان و اهدافش رفتار خواهند کرد.

از همین روست که در اسلام مهم ترین عبادت  و برترین آن کسب لقمه حلال دانسته شده و پیامبر(ص) می فرماید:   الْعِبَادَةُ سَبْعُونَ جُزْءً أَفْضَلُهَا جُزْءً طَلَبُ الْحَلَال‏؛ عبادت هفتاد جزء است و بالاترین و بزرگترین جزء آن کسب حلال است.(مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل، محدث نوری، ج 13 ، ص 12 ، ح 14585)

این که سخن از هفتاد جزو برای عبادت می شود، از باب حصر نیست بلکه عدد هفتاد در دهگان نماد فزونی شمارگان است؛ یعنی اگر برای عبادت خداوندی ما هفتاد جزء فرض کنیم، باید بدانیم که برترین این اجزای عبادت و بندگی خداوند کسب روزی حلال است؛ زیرا کسی که لقمه حلال کسب کند بستر و زمینه ای را فراهم می آورد تا عبادت های دیگرش نیز درست و مناسب و سازگار باشد؛ و اگر لقمه حرام شد باید فاتحه دیگر اجزاء عبادت را خواند؛ زیرا کسی که حرام خواری دارد دیگر نمی تواند خلوصی نیت داشته باشد و کاری را برای رضایت خداوند انجام دهد.