خداوند دو وجه جلالی و جمالی دارد که روی هم کمال الهی می شود. البته هماره جمال الهی که جلوه آن بهشت و بشارت و امید و روح الله است، بر جلال الهی که جلوه های آن دوزخ و انذار و خوف و مصیبت است سبقت می گیرد و پیش تر  و بیش تر است؛ یعنی هم رحمت الهی پیشتار و پیشگام تر از غضب الهی است و هم آن که از نظر کمیت بیش تر است.

خداوند در آیه 30 سوره شوری می نویسد: وَمَا أَصَابَکُم مِن مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَیَعْفُوا عَن کَثِیرٍ؛ و آن چیزی که از مصیبت به شما می رسد پس به سبب دستاوردهای خودتان و نتیجه اعمال شماست و این در حالی است که خداوند از خیلی از دستاوردهای بد شما در گذشته و عفو نموده است؛ یعنی اگر می خواست انسان ها را به دستاوردها و کارهای زشت و بدشان می گرفت، مصیبت از نظر کمیت و کیفیت خیلی بیش تر و شدیدتر از این است که اکنون گرفتار آن هستیم.

دلیل این مطلب را می بایست از وسعت رحمت الهی و نیز سبقت رحمت بر غضب الهی جست و جو کنیم؛ این که هماره رحمت الهی بر غضب و جمال بر جلال پیشی می گیرد. امام سجاد(ع) می فرماید: وَ أَنْتَ الَّذِی تَسْعَی رَحْمَتُهُ أَمَامَ غَضَبِه؛ و تو خدایی هستی که رحمت تو جلوی غضبش سعی می کند و تلاش دارد و می رود.(نشریه معرفت(174)، معرفت، ج1، ص3)
پس پیش از آن جلال و غضب الهی کاری کند، جمال الهی پیش دستی می کند و خطاکار را در بر می گیرد و از او می خواهد تا راه درست را در پیش گیرد. مانند مادری که بچه خطاکار را در بغل می گیرد و سعی می کند تا رویه و روشش را تصحیح کند و اصلاح نماید و اگر نشد آن موقع است که در خطاهای بزرگ او را تنبیه می کند نه هر خطایی. از این روست که وقتی مسلمانی گناه و خطا کرد تا هفت ساعت رحمت او را در می گیرد و از او می خواهد توبه و استغفار کند و پس از آن است که تنبیه می کند و مصیبت را به مصحلت بر او وارد می کند تا برگردد و توبه کند و استغفار کند یعنی حتی در صورت تنبیه و مصیبت و تجلی در جلال برای هشدار و انذار است و این نیز نوعی رحمت در قالب غضب است.

به هر حال، هماره میان صفات جمالی و جلالی خداوند مسابقه است و هماره رحمت مقدم و پیشتاز است؛ زیرا رحمت رحمانی هماره پیشتاز است و اجازه نمی دهد تا غضب پیش از اتمام حجت اقدامی کند.