با آن که خداوند در قرآن می گوید که ما به دنیاطلبان از دنیا می دهیم و برای آنانی بهره ای در آخرت نیست؛ ولی این گونه نیست که هر چه دنیاطلبان بخواهند به آنان داده شود؛ بلکه محدودیت هایی به جهاتی چند است که اجازه نمی دهد تا آنان به هر چه بخواهند برسند.

خداوند در آیات 33 تا 36 زخرف بیان می کند که یکی علل و عوامل محدودیت ساز، توقع و انتظاری است که مومنان دارند؛ زیرا اگر هر چه را به کافران بدهند شرایط برای مومنان و مسلمانان سخت خواهد شد و از همین رو، آنان در دنیا با محدودیت هایی مواجه خواهند شد. خداوند می فرماید: : وَلَوْلَا أَن یَکُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَن یَکْفُرُ بِالرَّحْمَنِ لِبُیُوتِهِمْ سُقُفًا مِّن فَضَّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَیْهَا یَظْهَرُونَ وَلِبُیُوتِهِمْ أَبْوَابًا وَسُرُرًا عَلَیْهَا یَتَّکِؤُونَ وَزُخْرُفًا وَإِن کُلُّ ذَلِکَ لَمَّا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَالْآخِرَةُ عِندَ رَبِّکَ لِلْمُتَّقِینَ ؛ و اگر نه آن بود که همه‏ مردم در انکار خدا امّتى واحد گردند، قطعاً براى خانه‏هاى آنان که به خداى‏ رحمان کفر مى‏ورزیدند، سقفها و نردبانهایى از نقره که بر آنها بالا روند قرار مى‏دادیم؛ و براى خانه‏هایشان نیز درها و تختهایى که بر آنها تکیه زنند.و زر و زیورهاى دیگر نیز. و همه اینها جز متاع زندگى دنیا نیست، و آخرت پیش پروردگار تو براى پرهیزگاران است.

خداوند در آیه سوره بقره می فرماید: فَمِنَ النَّاسِ مَن یَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِی الدُّنْیَا ؛ برخی از مردمان می گویند: پروردگارا به ما در دنیا بده! (بقره، آیه 200)

این افراد به دنیایی که می خواهند می رسند، ولی بهره ای آخرت نخواهند برد: وَ مَا لَهُ فِی الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ؛ و برای او در آخرت هیچ بهره ای نیست.(همان )

البته خداوند همه چیز را به آنان نمی دهد. از این رو، می فرماید: مَن کَانَ یُرِیدُ حَرْثَ الدُّنْیَا نُوْتِهِ مِنْهَا؛ کسی که کشت دنیا می خواهد ما برخی از آن را به او می دهیم.(شوری، ایه 20)

در جایی دیگر می فرماید: کَانَ یُرِیدُ الْعَاجِلَةَ عَجَّلْنَا لَهُ فِیهَا مَا نَشَاءُ لِمَن نُّرِیدُ ؛ او همین دنیا را می خواهد و ما نیز برایش در این دنیا آن چه مشیت کرده ایم برای آن کسی که ما اراده کرده ایم را پیش می فرستیم و می دهیم.(اسراء، آیه 18)

در حقیقت دو محدودیت مطرح می شود: 1. بر اساس مشیت الهی است: مَا نَشَاءُ ؛ 2. براساس اراده الهی است: لِمَن نُّرِیدُ. یعنی مشیت ما و اراده ما نه فقط اراده دنیا طلب.

پس هر چه که دنیا طلب می خواهد به او داده نمی شود، بلکه تنها آن چه که مشیت الهی به آن قرار گرفته به او می رسد که برخی از خواسته هایش است. هم چنین به همه کسانی که می خواهند و اراده کرده اند تا دنیایی به دست آورند نمی رسد، بلکه تنها به کسانی از دنیاطلبان می رسد که خداوند نیز اراده کرده تا به آنان برسد. از این رو، بسیاری هستند که برای دنیا کار می کنند ولی به آن نمی رسند و یا همه خواسته هایشان برآورده نمی شود.

پس یک مشیت الهی دو اراده الهی باید باشد و تنها اراده شخص دنیا طلب نیست.