برخی از کارها را باید آموخت و با تمرین به عادت تبدیل کرد. ممکن است هر کسی در درون عشق و محبت داشته باشد و دلش عاشق و دیوانه محبت باشد، اما کم تر کسی است که هنرعشق ورزی داشته باشد؛ زیرا عشق ورزی یک ورزش و ریاضتی است که با تمرین عملی به دست می آید.

در آموزه های وحیانی راهکارهایی برای عشق ورزی میان همسران بیان شده که از جمله آن ها، اظهار عشق از سوی همسران است؛ اما از آن جایی که تفاوت هایی میان زن و مرد است بی توجهی به این تفاوت ها می تواند عشق ورزی را ناقص و نارسا و بی تاثیر کند.

اصولا زنان بیش ترین لذت را از میان شنیدن و دیدن با شنیدن می برند در حالی که مردان با دیدن؛ یعنی مردان چشم چران و زنان گوش چران هستند؛ به این معنا که چشم مردان هماره در حال چریدن است تا بهترین را بچرد و زیباترین ها را دل راه دهد، و زنان با گوش چرانی بر آن هستند تا زیباترین واژگان را به قلب خودشان راه دهند.

از این رو، در مهارت عشق ورزی که بر اظهار عشق و علاقه باطنی است، اسلام از مردان و زنان می خواهند با توجه به تفاوت های جنسیتی اظهار عشق کنند؛ یعنی از مردان خواسته تا به زنان با کلمات زیبایی چون «دوستت دارم »، اظهار عشق کنند؛ و از زنان نیز خواسته شده تا با بهترین و زیباترین آرایش ها و جامه ها این عشق را اظهار کنند.

پیامبر(ص) درباره علاقه شدید زنان به عشق ورزی کلماتی و واژگانی مردان نسبت به زنان و تاثیر شگرف آن می فرماید: قَوْلُ الرَّجُلِ لِلْمَرْأَةِ «إنّی اُحِبُّکِ» لا یَذْهَبُ مِنْ قَلْبِها اَبَداً؛ این گفته مرد به همسرش که «من تو را دوست دارم» هیچ‏گاه از قلب زن بیرون نمى‏رود.(وسایل الشیعه، ج 14، ص 10)

هم چنین امام باقر(ع) با توجه به ویژگی هایی مردان می فرماید:  لایَنْبَغی لِلْمَرْأَةِ أَنْ تُعَطِّلَ نَفْسَها وَ لَوْ أَنْ تُعَلِّقَ فی عُنُقِها قَلادَةً وَ لایَنْبَغی أَنْ تَدَعَ یَدَها مِنَ الْخِضابِ وَ لَوْ أَنْ تَمْسَحَها مَسْحاً بِالْحَناءِ و إنْ کانَ مُسِنَّةً؛ ؛ براى زن (در رسیدگى به وضع ظاهر خود) سزاوار نیست که به خود و سر و وضعش نرسد هر چند به اینکه گردنبندى را به خود بیاویزد، و سزاوار نیست که دستش را بى‏رنگ رها کند هر چند به اینکه مختصر حنایى بگذارد؛ گرچه سالخورده باشد.(همان، ص 18)

البته این بدان معنا نیست که مرد خودش را نیاراید یا زن از کلمات عاشقانه استفاده نکند؛ بلکه مراد علاقه شدید مرد و زن و تفاوت هایی جنسیتی آنان است. از همین رو، مرد بهتر است خودش را چیزی بیاراید که زنان را خوشایند است. حسن بن‏جهم از اصحاب امام کاظم(ع) و امام رضا(ع) می فرماید: رأَیْتُ أَباالحَسنِ(ع) اِخْتَضَبَ، فَقُلْتُ: جُعِلْتُ فِداکَ! إخْتَضَبْتَ؟! فَقالَ: نَعَمْ، اِنَّ التَّهِیَّةَ مِمّا یَزِیدُ فی عِفَّةِ النِّساءِ، وَ لَقَدْ تَرَکَ النِّساءُ الْعِفَّةَ بِتَرْکَ أَزْواجِهِنَّ التَّهِیَّةَ. ثُمَّ قالَ: أَیَسُرُّکَ أَنْ تَراها عَلى‏ ماتَراکَ عَلَیْهِ إذا کُنْتَ عَلى‏ غَیْرِ تَهِیَّةٍ؟  قُلْتُ: لا. قالَ: فَهُوَ ذاکَ. ثُمَّ قالَ: مِنْ اَخْلاقِ الأنْبِیاءِ، التَّنَظُّفُ و التَّطَیُّبُ وَ حَلْقُ الشَّعْرِ و کثرهُ الطَروقَةِ؛ حضرت امام رضا(ع) یا کاظم(ع)  را دیدم که موهاى خود را رنگ کرده است. عرض کردم: فدایت شوم! خضاب گذاشته‏اى؟!

فرمود: بله، چرا که آراستن خود از جمله چیزهایى است که موجب افزایش پاکدامنى زنان مى گردد؛ و زنان، عفت و پاکدامنى را به این علت رها کردند که شوهرانشان آراستن خویش را ترک نمودند. سپس فرمود: آیا تو خوش دارى که همسرت را به همان شکلى ببینى که تو را در حال ژولیدگى و عدم رسیدگى به سر و وضع مى بیند؟

 عرض کردم: نه.

فرمود: پس این، همان است. سپس فرمود: نظافت و به کار گیری بوى خوش و اصلاح سر و آمیزش زیاد از اخلاق انبیا و پیامبران ست.»

اما آن چه مهم است، اظهار عشق و محبت است که باید هر کسی بیاموزد و به عنوان یک مهارت در زندگی اش به کار گیرد.(کافى، ج‏5، ص‏567، و نیز، وسائل الشیعه، ج‏14، ص‏183.)