بر اساس آیات قرآنی خداوند هم شاهد است و هم مشهود. شاهد است؛ زیرا همه چیزی را می بیند و همه هستی مشهود اوست و چیزی از او غایب نیست. هم چنین خداوند مشهود است؛ یعنی آن چه همیشه دیده می شود خداوند است. خداوند در این باره می فرماید: سَنُرِیهِمْ آیَاتِنَا فِی الْآفَاقِ وَفِی أَنفُسِهِمْ حَتَّی یَتَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَوَلَمْ یَکْفِ بِرَبِّکَ أَنَّهُ عَلَی کُلِّ شَیْ‌ءٍ شَهِیدٌ؛ به تحقیق آیات خودمان را در آفاق و در نفس هایتان می نمایانیم تا برایشان روشن شود که او حق است و آیا کفایت نمی کند که پروردگارت بر هر چیزی مشهود است.(فصلت، آیه 53)

در این آیه می فرماید که خداوند شهید یعنی مشهود از هر چیزی است ؛ یعنی وقتی بخواهی چیزی را ببینی نخست باید خدا را ببینی تا سپس آن چیز دیده شود؛ زیرا آن ماهیت و چیز بودن حدی از حدود خداوندی است که با تشخص وجودی خودش از خدا جدا شده است؛ یعنی اول وجود خداوندی است که همه هستی را پر کرده و سپس آن تشخص است که به عنوان چیز و شی بودن خودش را نشان می دهد؛ زیرا بر اساس آیات قرآنی همه وجه الله هستند؛ از این روست که به هر چیز بنگری و رو آوری آن جا خداست: فثم وجه الله (بقره، آیه 115)

امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: أَنَّهُ مَا نَظَرْتُ إلَی‌ شَیْءٍ إلَّا وَ رَأَیْتُ اللَهَ قَبْلَهُ وَ بَعْدَهُ وَ مَعَهُ؛ چون در چیزی ننگریستم مگر آن که خدا را پیش و پس و همراهش دیدم.(اسرار الصلاه، ص 65؛ لقاء الله ، ملکی تبریزی، ص 7، اسفار ، چاپ سنگی، ج 1، ص 117)

بر اساس همین آیات و روایات است که عارف می گوید: «الحقّ سبحانه و تعالی ظهر و ما غاب قطّ والخَلق غاب و ما ظهر قطّ؛ حق سبحانه و تعالی ظاهر است و هرگز غایب نبوده و خلق هماره غایب بوده و هرگز ظهوری ندارد.»

بابا طاهر می سراید:

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم   به دریا بنگرم دریا ته وینم

بهر جا بنگرم کوه و در و دشت   نشان روی زیبای ته وینم