در آیات و روایات به صراحت بیان شده که دنیا «دارالاسباب» است و هیچ چیزی در عالم بدون سبب و وسایل تحقق و جریان نمی یابد. در روایت آمده است: «ابی الله ان یجری الاشیاء الاباسبابها؛ خداوند امتناع دارد که چیزها را جز به وسیله اسباب آنها به اجرا درآورد.»(بحارالانوار، ج 2، ص 90، باب 14، حدیث 14 و 15 و همان، ص 168، باب 22، حدیث 1).

از همین روست که برای هر چیزی سبب و وسیله ای مناسب آن چیز لازم است ؛ چنان که از آیات 84 و 85 و 89 سوره کهف از انتخاب سبب های متفاوت و متخلف از سوی ذوالقرنین برای مقاصد گوناگون سخن به میان آمده است.

امام صادق(ع) می‌فرماید: خداوند برای هر چیزی سببی و برای هر سببی شرحی و برای هر شرحی کلیدی و برای هر کلیدی علمی و برای هر علمی بابی گویا قرار داد. هر که آن باب ناطق را بشناسد، خدا را شناخته و هر کس انکار کند، خدا را انکار کرده است. آن باب، پیامبر خدا و مائیم». (بحارالانوار، ج 2، ص 90 و ج 2، ص 168)

اما باید توجه داشت که اسباب مادی و حتی معنوی که در یک محدوده می تواند تاثیرگذار باشد و این که خداوند در آیات قرآنی از بهره گیری از اسباب و وسایل سخن به میان آورده و مثلا گفته است: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ وَجَاهِدُواْ فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ؛ اى کسانى که ایمان آورده‏اید، از خدا پروا کنید و به او توسل و تقرب جویید و در راهش جهاد کنید، باشد که رستگار شوید.(مائده، آیه 35)

اما این تاثیر اسباب و وسیله و حتی توسل به پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) همانند استفاده از پزشک و دارو و درمان تا یک جایی تاثیر گذار است و از آن پس تاثیری ندارد. امام سجاد(ع) در بیان محدوده تاثیرگذاری وسیله و توسل می فرماید: وَ یَا مَنْ لاَ تُبَدِّلُ حِکْمَتَهُ الْوَسَائِلُ ؛ اى خداوندى که ناموس حکمتت را هیچ وسیله‏ اى و سببى دگرگون نسازد.(صحیفه سجادیه، دعای سیزدهم)

پس اگر دیدیم که دارو و درمان و توسل و دعا و روزه و مانند آن ها تاثیرگذار نیست، بدانیم که حکمتی است که قابل تبدیل با این وسایل و توسل نیست؛ زیرا حکمت الهی همان هدف غایی و مهم و اصلی است که نمی بایست تغییر کند. مثلا وقتی اجل مسمی البته نه معلق رسید دیگر جایی برای ماندن نیست و دیگر مرگ عقب نمی افتد.