بر اساس آموزه های وحیانی قرآن، کاری که پیامبر(ص) انجام می دهد تنها آموزش و پرورشی نیست که هر انسان دیگری انجام می دهد، بلکه نوعی تصرف در جان آدمی است.

به سخن دیگر، وقتی ما در درس استادی شرکت می کنیم که علمی را بیاموزیم یا در عمل به ما اخلاق بیاموزد و ما را پرورش دهد، استاد تنها کاری که انجام می دهد آموزش و پرورش معمولی است؛ اما وقتی در درس آموزش و پرورش پیامبر(ص) شرکت می کنیم تا بر اساس فلسفه بعثت و هدف و حکمت ارسال رسولان و انزال کتب به ما چیزی بیاموزد و ما را پرورش دهد، در جان ما تصرف می کند.

این که خداوند در آیاتی از جمله 129 سوره بقره و 164 سوره آل عمران و 2 سوره جمعه می فرماید : یُعَلِّمُهُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُزَکِّیهِم؛ کتاب و حکمت تعلیم دهد و شما را تزکیه نماید و پرورش دهد. این آموزش و پرورش تنها به گفتن نیست، بلکه با تصرفاتی که می کند جان ما را تغییر می دهد.

اصولا علمی که پیامبر(ص) تعلیم می دهد فراتر از علم اکتسابی و علم حصولی است، بلکه علم لدنی و شهودی و حضوری است. از این روست که ما را با حقایق نه تنها آشنا می کند بلکه جان ما را با ملکوت عالم پیوند می زند. از همین روست که در قرآن آمده دعا و صلوات پیامبر(ص) را همانند دعا و صلوات دیگران ندانیم، بلکه ایشان با این کار در شما تصرف می کند. این تصرفات پیامبر(ص) شما بیرون آمدن انسان از ظلمات به نور(احزاب، آیه 43)، ایجاد تقرب و قرب به خداوند(توبه، آیه 99) ، پاکی روح و طهارت آن از هر گونه رجس و پلیدی(توبه، آیه 103) و مانند آن ها می شود.

البته همه امامان معصوم(ع) از چنین توانایی برخوردار هستند. از همین رو، توسل به آنان و برخورداری از صلوات و دعاهای آنان به معنایی آن است که انسان تحت تصرفات آنان تعلیم و تزکیه ویژه ای می بیند و به کمالات می رسد. پس نباید توسل و دعا و صلوات آنان را عادی تلقی کرد. آنان همان طوری که در چشم یاران خویش تصرف می کنند و حقایقی از همین جهان را نشان می دهند؛ چنان که با تصرفات امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) زهری و ابوبصیر چهره های ملکوتی حاجیان را دیدند، هم چنین می توانند در جان ها ما تصرف کنند. پس برای این که به این درجه از ارتباط برسیم و خودمان را تحت تعلیم و تزکیه آنان قرار دهیم، بر آنان صلوات بفرستیم تا از تصرفات آنان به سبب مودت و محبت بهره مند شویم.