دل آدمی، حرم خداوند است. امام صادق(ع) می فرماید: القلب حرم الله فلا تسکن حرم الله غیر الله ؛ دل حرم خداست ، پس در حرم خدا، غیر خدا را ساکن مکن . (بحار الانوار، ج 70، ص 25)

از آن جایی که هر انسانی تنها یک قلب دارد، نمی تواند در این حرم کسی دیگر غیر خدا را راه دهد و محبت غیر او را در آن جا نماید، بلکه باید حریم حرم دل را هماره حفظ کرده تا خداوند در آن سکونت یابد. خداوند خود می فرماید: مَّا جَعَلَ اللَّهُ لِرَجُلٍ مِّن قَلْبَیْنِ فِی جَوْفِهِ؛ خداوند براى هیچ مردى در درونش دو دل ننهاده است.(احزاب، آیه 4)

کسی که بر اساس فطرت عمل کرده باشد، با افکار و اعمال نیک و صالح خویش، کاری می کند که این قلب عرش الهی شود و خداوند فرمانروای دل باشد، تا این گونه هیچ کسی بر دل و قلب او وارد نشده و بر آن جا حکومت نکند. از این رو، از همه چیزی به سوی خداوند فرار می کند و اجازه ورود کسی به حریم حرمت خدا را نمی دهد. پس دل مومن عرش الله است؛ چنان که از پیامبر(ص) آمده که فرموده است: " قَلْبُ الْمُؤْمِنِ عَرْشُ اللَّهِ ".

کعبه دل آدمی چون خانه خدا شد، باید مواظب باشد تا دشمن لباس احرام نپوشد و به فریب حج و طواف به دور خانه دل نگردد و راه نفوذ بدان نیابد.

از آیات قرآنی به دست می آید که شیطان فریب کار و وسوسه گر، هماره دور قلب مومن در طواف است تا راهی برای نفوذ به این کعبه و عرش الهی بیابد. انسان مومن هماره هوشیار و بیدار است و اجازه نمی دهد تا شیاطین با لباس احرام به حریم حرم دل راه پیدا کنند و از غفلت او سوء استفاده کرده و در آن جا رخنه و نفوذ کنند. از این رو، هماره با ذکر الهی و تذکر و یاد خداوند تیرهایی را به سوی شیطان می فرستد تا به حریم حرم دل نزدیک نشود و هر گاه به حریم نزدیک شد و با آن تماسی گرفت همانند سیم های خاردار هشدار دهنده و سینسورهایش عمل می کند و با زمزمه یاد خداوند دشمن را از تماسی که گرفته پشیمان می کند و دور می سازد. خداوند هوشیار مومن می فرماید: إِنَّ الَّذِینَ اتَّقَواْ إِذَا مَسَّهُمْ طَائِفٌ مِّنَ الشَّیْطَانِ تَذَکَّرُواْ فَإِذَا هُم مُّبْصِرُونَ؛ در حقیقت، کسانى که از خدا پروا دارند، چون وسوسه‏اى از جانب شیطان بدیشان رسد و دورزننده و طواف گری از شیطان تماسی داشته باشد، بی درنگ خدا را به یاد آورند و آن گاه و به ناگاه بینا و بصیر شوند.(اعراف، 201)

انسان های متقی و مومن هماره بیدار هستند و با ذکر الله در اطمینان و امنیت قرار می گیرند (رعد، آیه 28)؛ اما انسان های غیر متقی در دام شیطان می افتند و شیطان می آید و در خانه دل آنان جا می گیرد و تخم می گذارد و بچه به دنیا می آورد و آن را پرورش می دهد؛ چنان که امام علی(ع) در خطبه 7 نهج البلاغه فرمود و سپس این فرد تا جایی شیطانی می شود که دیگر دل و قلب او می شود قلب و دل شیطان و هم چنین اختیار دار و همکاره او شیطان می شود. این گونه است که شیطان با زبان این ها حرف می زند و با چشم اینان نگاه می کند و اینان گمان می کنند خودشان حرف می زنند و فکر می کنند و نظر می نمایند؛ در حالی که شیطان است که این کارها را با ابزارهای شناختی و ادراکی آنان انجام می دهد. امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: فَنَظَرَ بِأَعْیُنِهِمْ وَ نَطَقَ بِأَلْسِنَتِهِمْ؛ پس با چشمان آنان می نگرد و با زبان اینان سخن می گوید.(همان)