برخی گمان می کنند که تجسم اعمال که در عالم برزخ یا قیامت رخ می دهد، در این دنیا نیست؛ در حالی که اگر کسی چشم برزخی و بصیرت داشت همین الان می دید که اعمال آدمی چگونه هویت و شخصیت و شاکله اش را تغییر می دهد. اگر به کرامت امام سجاد (ع) و امام باقر(ع) نابینایی به چنان بینایی می رسد که حاجیان را در حج و کنار خانه خدا حیواناتی می یابد که دور خانه خدا می گردند، در حقیقت این ها آدمیت و انسانیت خود را دگرگون کرده اند و اگر در همان حال بمیرند در قیامت همان طور حیوان محشور می شوند.

در آیات قرآنی دارد که نزول خوار و رباخوار دیوانه و مجنون می شود و شیطان او را به جنون می گیرد و این شخص را مجنون می کند. بسیاری از مردم از این که فرزندانشان گرفتار بیماری هستیری یا شیزوفرنی شده اند شکایت می کنند و ناچار می شوند فرزندانشان را به تیمارستان ببرند و در آن جا بستری کنند. این ها خودشان می دانند که چه جنایتی کرده اند ولی به روی خودشان نمی آورند؛ زیرا اگر در روایات از امام صادق(ع) است که لقمه حرام در فرزندان و نوادگان خودش را نشان می دهد: کسب الحرام یبین فی ذریته، باید بدانند که خودشان چنین جنایتی را مرتکب شده اند.

البته نخست این جنون و دیوانگی در خود رباخوار ظهور می کند؛ چرا که خداوند می فرماید: الَّذِینَ یَأْکُلُونَ الرِّبَا لاَ یَقُومُونَ إِلاَّ کَمَا یَقُومُ الَّذِی یَتَخَبَّطُهُ الشَّیْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَلِکَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ إِنَّمَا الْبَیْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللّهُ الْبَیْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا فَمَن جَاءهُ مَوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَانتَهَىَ فَلَهُ مَا سَلَفَ وَأَمْرُهُ إِلَى اللّهِ وَمَنْ عَادَ فَأُوْلَـئِکَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ؛ کسانى که ربا مى‏خورند، [از گور] برنمى‏خیزند مگر مانند برخاستنِ کسى که شیطان بر اثر تماس، آشفته‏سَرَش کرده است. این بدان سبب است که آنان گفتند: «داد و ستد صرفاً مانند رباست.» و حال آنکه خدا داد و ستد را حلال، و ربا را حرام گردانیده است. پس، هر کس، اندرزى از جانب پروردگارش بدو رسید، و از رباخوارى باز ایستاد، آنچه گذشته، از آنِ اوست، و کارش به خدا واگذار مى‏شود، و کسانى که به رباخوارى‏ باز گردند، آنان اهل آتشند و در آن ماندگار خواهند بود.(بقره، آیه 257)

حالا این شخص که به جنون شیطانی گرفتار شده و شیطان را تخبط کرده است، در همین دنیا مجنون و دیوانه است. این دیوانگی اش را می داند و از آن رنج می برد. البته این طور نیست که نداند که مجنون است وگرنه دردی نخواهد داشت؛ بلکه با آن فطرت انسانی که تغییر نمی کند درک می کند که شاکله اش را تغییر داده و خلقت انسانی خود را تغییر داده است. با همان ادراکی انسان و فطرت انسانی اش درک می کند که دیوانه است و همین باعث رنج بیش تر و عذاب او می شود؛ چرا که اگر این را درک نکند دیگر عذابی نخواهد بود. او درک می کند که دیوانه شیطانی شده است و همین درک انسانی اش موجب می شودکه رنج و عذابش سخت تر باشد.

رباخواری که خودش را خوک می بیند یعنی انسان خوک است این حقیقت برایش رنج آور خواهد بود. به قول امیرمومنان امام علی(ع) چنین انسانی این گونه است: «الصُّورَةُ صُورَةُ إِنْسَانٍ وَ الْقَلْبُ قَلْبُ حَیَوَانٍ؛ صورت صورت انسانی است ولی قلب او قلب حیوان است.(نهج‌البلاغه، خطبه ی 87) چنین شخصی در دنیا چنین صورت انسانی و قلب حیوانی دارد ولی در آخرت این صورت خوک می شود و قلب خوکی هم دارد و فطرت انسانی اش که دسیسه و دفن شده بود او را به رنج می افکند؛ چرا با حقیقت انسانی خوک شده است و از این که خوک است رنج می برد.