انسان با آن که از فقر هویتی رنج می برد و تنها راه رهایی آن است که به غنی حمید پیوند بخورد(فاطر، آیه 15)، با این همه برخی به چیزهایی که مال دنیا و زینت آن است دلبسته می شوند و گمان می کنند که دارا هستند، در حالی که دارایی حقیقی و واقعی آن چیزی است که از انسان جدا نشود نه آن چیزی که با یک حرکت کوچک اصل و شاخه آن از میان می رود.

وقتی خود انسان در دنیا همانند یک بادکنک است که با یک سوزن حوادث به سادگی می ترکد و از میان می رود، نباید این قدر به خود و دنیا و دارایی های دنیا دل بسته و وابسته شود.

اگر بخواهیم واقعا بدانیم که چه داریم و چه نداریم باید به خودمان مراجعه کنیم که با پیوند با خدا و متاله و خدایی شدن چه کسب کرده ایم؛ زیرا آن چه شاکله ما را تشکیل می دهد همان چیزی است که با خود در قیامت داریم و بهشت و دوزخ خودمان هم همان چیزی است که خودمان می سازیم و در حقیقت خودمان بهشت و دوزخ خودمان هستیم. از این روست که آتش دوزخ در درون ماست(همزه، آیات 6 و 7) که همان تعلقات باطل دنیوی است(همزه، آیه 2) و بهشت واقعی نیز همان نورانیت درونی است که در دنیا با ایمان و عمل صالح کسب کرده ایم.(حدید، آیات 12 و 13)

برای قضاوت در باره خودمان و دیگران که دارا و ندار هستیم باید به میزان متاله شدن یا شیطنت خودمان مراجعه کنیم. البته قضاوت نهایی در آخرت انجام می گیرد؛ چنان که امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: «الْغِنَی وَالْفَقْرُ بَعْدَ الْعَرْضِ عَلَی اللَّهِ؛ دارا و ندار پس از عرضه بر خداوند معلوم و مشخص می شود.»(نهج‌البلاغه، حکمت 452)