خداوند در آیه 3 سوره غافر می فرماید: غَافِرِ الذَّنْبِ وَقَابِلِ التَّوْبِ شَدِیدِ الْعِقَابِ ذِی الطَّوْلِ ؛ آمرزشگر گناه و پذیرنده توبه سخت مجازات کننده صاحب طول و نعمت.

از این آیه به دست می آید خداوند حتی پیش از آن که شخص توبه کند از گناهش می گذرد و آن را می بخشد، پس اگر توبه ای هم در کار باشد، به طریق اولویت گناه را می بخشد و از گناهکار در می گذرد.

البته از آیه 48 سوره نساء به دست می آید که خداوند بدون توبه از همه گناهان نمی گذرد، بلکه تنها از گناهانی می گذرد که به شرک و کفر بستگی نداشته باشد؛ زیرا خداوند از شرک و کفر نمی گذرد: إِنَّ اللّهَ لاَ یَغْفِرُ أَن یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ مَا دُونَ ذلِکَ لِمَن یَشَاءُ؛ خداوند از این که به وی شرک بورزند در نمی گذرد و پایین تر از شرک را برای هر کسی که بخواهد می بخشد.

پس آمرزش بی توبه شامل همه گناهان جز شرک و کفر می شود و خداوند از گناه هر کسی که بخواهد در می گذرد. بنابراین می توان گفت که فی الجمله گناه بی توبه نیز بخشیده می شود ولی این بالجمله نیست یعنی همه گناهان این گونه نیست بلکه شرک از جمله گناهانی است که بدون توبه بخشیده نخواهد شد، اما اگر شخص توبه گناه خداوند حتی از کفر و شرک وی نیز در می گذرد.

البته باید توجه داشت که خداوند با قیدی که آورده و فرموده است: لِمَن یَشَاءُ؛ هر کسی را بخواهد، به آدمی هشدار می دهد که معلوم نیست جزو کسانی باشد که بدون توبه گناهانش آمرزیده می شود، پس بهتر است که گناه نکند چون معلوم نیست که آمرزش یا توبه ای انجام گیرد و دیگر آن که توبه کند، زیرا معلوم نیست که جزو کسانی باشد که بی توبه گناهش آمرزیده می شود.

افزون بر این ها آن که مشیت الهی بی حکمت و مصلحت نیست و این گونه نیست که هر وسیله ای بتواند مشیت الهی را تغییر دهد؛ چرا که اگر حکمت و مشیت الهی به چیزی تعلق گرفت وسایل هر چه باشد موجب تغییر آن نمی شود؛ زیرا امام سجاد(ع) می فرماید: یَا مَنْ لَا تُبَدِّلُ حِکْمَتَهُ الْوَسَائِلُ؛ ای کسی حکمتش را وسایل تغییر نمی دهد و تبدیل نمی کند.( صحیفه ی سجادیه، دعای 13)