خداوند کارگزاران بسیاری دارد. هر یک از کارگزاران الهی مسئولیت و نقشی دارند که باید انجام دهند. همان طوری که فرشتگانی برای رزق و روزی هستند یا فرشتگانی برای جان ستانی هم چنین فرشتگانی هستند که مسئولیت اصلی آنان محافظت انسان از عوامل مرگ زا است. به این معنا که این فرشتگان مسئولیت و ماموریت دارند انسان ها را تا زمان اجل و مرگ آنان حفظ کرده و محافظت نمایند.

خداوند درباره این فرشتگان می فرماید: وَهُوَ الَّذِی یَتَوَفَّاکُم بِاللَّیْلِ وَیَعْلَمُ مَا جَرَحْتُم بِالنَّهَارِ ثُمَّ یَبْعَثُکُمْ فِیهِ لِیُقْضَى أَجَلٌ مُّسَمًّى ثُمَّ إِلَیْهِ مَرْجِعُکُمْ ثُمَّ یُنَبِّئُکُم بِمَا کُنتُمْ تَعْمَلُونَ. وَهُوَ الْقَاهِرُ فَوْقَ عِبَادِهِ وَیُرْسِلُ عَلَیْکُم حَفَظَةً حَتَّىَ إِذَا جَاء أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا وَهُمْ لاَ یُفَرِّطُونَ؛ و اوست کسى که شبانگاه، روح شما را به هنگام خواب‏ مى‏گیرد و آنچه را در روز به دست آورده‏اید مى‏داند. سپس شما را در آن بیدار مى‏کند، تا هنگامى معیّن به سر آید آن گاه بازگشت شما به سوى اوست. سپس شما را به آنچه انجام مى‏داده‏اید آگاه خواهد کرد؛  و اوست که بر بندگانش قاهر [و غالب‏] است و نگهبانانى بر شما مى‏فرستد، تا هنگامى که یکى از شما را مرگ فرا رسد، فرشتگان ما جانش را تمام و کمال بستانند، در حالى که کوتاهى نمى‏کنند.(انعام ، آیات 60 و 61)

در این آیات بیان شده که خداوند با هر خوابیدن انسان، روح و نفس انسان را به تمام و کمال می گیرد، ولی تا زمانی که اجل مسمی نرسیده او را از این دنیا نمی برد بلکه دوباره باز می گرداند. در زمانی که انسان در دنیا است و اجل مسما و معین وی نرسیده، فرشتگانی را خداوند می فرستد تا از او نگهبانی کرده و محافظت نمایند. اما وقتی اجل مسمی و معین رسید دیگر مسئولیت این دسته از فرشتگان تمام می شود و فرشتگانی که مسئولیت توفی و مرگ را دارند می آیند و جان آدمی را می گیرند بی آن که تفریطی در میان باشد.

از همین رو ، گفته شده بهترین محافظ انسان اجل اوست؛ زیرا تا اجل نیاید همین فرشتگان محافظ او را از هر گونه عامل مرگ و میر حفظ خواهند کرد. امام علی (ع) می فرمایند:اِنَّ مَعَ کُلِّ إِنْسَان مَلَکَیْنِ یَحْفَظَانِهِ، فَإِذَا جَاءَ الْقَدْرُ خَلَّیا بَیْنَهُ وَبَیْنَهُ، وَإِنَّ الاَجَلَ جُنَّةٌ حَصِینَةٌ؛ هر انسانی دو ملک محافظ دارد ،که از او محافظت می کنند، ولی هنگامی که اجل فرا می رسد کنار می روند،یقینا اجل و ظرفیت عمر آدمی خود سپر مطمئن ،و قلمروی حراست شده است.(نهج البلاغه، حکمت 201).

امیرمومنان علی(ع) می فرماید: کَفَى بِالْأَجَلِ حَارِساً؛ اجل، نگهبان خوبى است.(نهج البلاغه، حکمت 306)

از آیات قرآن نیز استفاده مى شود فرشتگانى هستند که به فرمان خداوند خطرات را از انسان دفع مى کنند. خداوند می فرماید: لَهُ مُعَقِّبَاتٌ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَمِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أَمْرِ اللهِ؛براى او فرشتگانى است که پى در پى او را به فرمان خدا از پیش رو و از پشت سرش پاسدارى مى‏کنند.(رعد، آیه 11)

پس این فرشتگان محافظ از همان آغاز حیات و زندگی انسان مواظب و محافظ او هستند تا بلایا و خطراتی را که موجب مرگ و میر می شود از او دور سازند؛ اما این تا زمانی است که اجل مسمی و معین نرسیده باشد ؛ اما وقتی اجل رسید دیگر مسئولیت و ماموریت آنان پایان می یابد و شخص به دست فرشتگان مرگ داده می شوند تا ملک الموت و فرشتگان تحت مسئولیت او جانش را بستانند. در روایتى از امام باقر(علیه السلام) در تفسیر آیه فوق فرموده است: «یُحْفَظُ بِأمْرِ اللهِ فی أنْ یَقَعَ فی رَکْى أوْ یَقَعُ عَلَیْهِ حائِطٌ أوْ یُصیبُهُ شَیءٌ حَتّى إذا جاءَ الْقَدَرُ خَلَّوْا بَیْنَهُ وَبَیْنَهُ یَدْفَعُونَهُ إلَى الْمقادیرِ وَهُما مَلَکانِ یَحْفَظانِهِ بِاللَّیْلِ وَمَلَکانِ بِالنَّهارِ یَتَعاقِبانَهُ; آنها به فرمان خداوند انسان را حفظ مى کنند از این که در چاهى سقوط کند یا دیوارى بر او بیفتد یا حادثه دیگرى برایش رخ دهد تا زمانى که مقدرات حتمى فرا رسد در آن هنگام آنها کنار مى روند و او را تسلیم حوادث مى کنند. دو فرشته اند که انسان را در شب حفظ مى کنند و دو فرشته که در روز به طور متناوب این وظیفه را انجام مى دهند».(بحارالانوار، ج 67، ص 155، ج 56، ص 179)

در حدیثى دیگر از امام صادق (علیه السلام ) مى خوانیم : ما من عبد الا و معه ملکان یحفظانه فاذا جاء الامر من عند الله خلیا بینه و بین امر الله : هیچ بندهاى نیست مگر اینکه دو فرشته با او هستند و او را محافظت مى کنند، اما هنگامى که فرمان قطعى خداوند فرا رسد، او را تسلیم حوادث مى کنند بنابراین آنها تنها او را از حوادثى که به فرمان خدا قطعیت نیافته حفظ مى کنند.(تفسیر نمونه، ج 10، ص 144)