بسیاری خود را شیعه یا دوستدار اهل بیت(ع) می دانند، ولی به شرایط دوستداری و مودت اهل بیت(ع) که در قرآن واجب و فرض شمرده(شوری، آیه 23) توجهی ندارند و عمل نمی کنند. شکی نیست که مودت و محبت با اطاعت خودش را نشان می دهد و اطاعت نیازمند شناخت کامل از سنت و سیره و سبک زندگی آنان است. وقتی می خواهیم دوستی خود را به کسی نشان دهیم می کوشیم حتی در لباس و رفتار و خلق و خو به او نزدیک شویم ؛ زیرا در او چیزی را یافته ایم که موجب دوستی و مودت و محبت ما شده و می خواهیم با همسان سازی خود با محبوب به او نزدیک شده و محبت خود را نشان دهیم.

البته شرایط شیعه گری بسیار سخت تر و شدیدتر است. اگر ابراهیم (ع) خود را شیعه حضرت نوح(ع) می داند، می کوشد تا در سنت و سیره و سلوک و خلق و خو به ایشان نزدیک شود.(صافات، آیه 83) شیعه کسی است که پا جای پای امام و پیشوای خود می گذارد. پس نه از امام پیش می افتد و نه چنان عقب که دور بیافتد بلکه هماره ملازم و ملاحق اوست؛ چنان که در صلوات شعبانیه آمده است: الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مَارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زَاهِقٌ وَ اللازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ؛ هر کس از شما خاندان عصمت و طهارت جلو بیفتد هم چون تیر دور افتاده است و هر کسی عقب بیافتد و پشت سر شما حرکت نکند، نیست و نابود می شود و هر کسی با شما ملازم و همراه شد ملاحق شما خواهد بود.

پس شیعه گری آن است که انسان فرهنگ اهل بیت(ع) را بشناسد و به آن عمل کند. این فرهنگ در حوزه رفتار اجتماعی بیش ترین نمود را دارد و کسی که در رفتار اجتماعی به این حداقل ها توجه نداشته و مراعات نکند، در حقیقت بویی از محب و شیعه بودن نبرده و رنگی از آن نگرفته است.

در کتاب السَّرَائِرِ از کِتَابِ الْعُیُونِ وَ الْمَحَاسِنِ شیخ مُفِیدِ از امام صادق(ع) روایت است که فرمود: أَبْلِغْ مَوَالِیَنَا السَّلَامَ وَ أَوْصِهِمْ بِتَقْوَى اللَّهِ وَ الْعَمَلِ الصَّالِحِ وَ أَنْ یَعُودَ صَحِیحُهُمْ مَرِیضَهُمْ وَ لْیَعُدْ غَنِیُّهُمْ عَلَى فَقِیرِهِمْ وَ أَنْ یَشْهَدَ حَیُّهُمْ جِنَازَةَ مَیِّتِهِمْ وَ أَنْ یَتَلَاقَوْا فِی بُیُوتِهِمْ وَ أَنْ یَتَفَاوَضُوا عِلْمَ الدِّینِ فَإِنَّ ذَلِکَ حَیَاةٌ لِأَمْرِنَا رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً أَحْیَا أَمْرَنَا وَ أَعْلِمْهُمْ یَا خَیْثَمَةُ- أَنَّا لَا نُغْنِی عَنْهُمْ مِنَ اللَّهِ شَیْئاً إِلا بِالْعَمَلِ الصَّالِحِ فَإِنَّ وَلَایَتَنَا لَاتُنَالُ إِلَّا بِالْوَرَعِ وَ إِنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَذَاباً یَوْمَ الْقِیَامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلًا ثُمَّ خَالَفَهُ إِلَى غَیْرِهِ؛ به دوستداران و اهل ولایت ما سلام برسان و به آنان سفار تقوای الهی و عمل صالح را داشته باش. این که سالمان به عیادت بیماران بروند و ثروتمند به عیادت فقیر رفته و کمک و یاری کند و زندگان بر جنازه مردگانشان حاضر شوند و در خانه های یک دیگر به ملاقات هم بروند و علم دین را با هم در میان گذارند ؛ چرا که این ها همان حیات و زنده نگه داشت امر ما است. خداوند بنده ای که امر ما را احیا کند رحمت کند. ای خثیمه ! آنان را عالم و آگاه کن که من جز از ایشان عمل صالح نخواستیم ؛ زیرا ولایت ما جز به ورع به دست نمی اید و بدترین مردم در عذاب قیامتی کسی است که عدلی را توصیف کرده ولی خود بر خلاف آن عمل کند.( بحارالانوار، ج 68، ص 187)

در أعلام الدین دیلمی از امام صادق علیه السلام آمده که ایشان به خیثمة فرمود: أبلغ موالینا السلام وأوصهم بتقوى الله والعمل الصالح، وأن یعود صحیحهم مریضهم، ولیعد غنیهم على فقیرهم: ولیحضر حیهم جنازة میتهم، وأن یتألفوا فی البیوت و یتذاکروا علم الدین، ففی ذلک حیاة أمرنا، رحم الله من أحیا أمرنا.

وأعلمهم یا خیثمة! أنا لا نغنی عنهم من الله شیئا إلا بالعمل الصالح، وأن ولایتنا لا تنال إلا بالورع والاجتهاد و أن أشد الناس عذابا یوم القیامة من وصف عدلا ثم خالفه إلى غیره (بحارالانوار ، ج 78، ص 219)