پیامبر(ص) و هم چنین نفس آن حضرت مولی الموحدین امیرالمومنین علی بن ابی طالب(ع) دارای علم لدنی بودند. این علم لدنی علم حضوری و شهودی است که از خداوند بی واسطه می گیرند و میان تعلیم دهنده و متعلم و تعلیم گیرنده هیچ مجرایی نیست بلکه از خداوند بر قلب آنان بی هیچ واسطه می آید و برجانشان قرار می گیرد و متعلم به علم لدنی الهی می شوند. 

از این روست سخن آنان سلطان است و سلطه بی چون و چرا بر سخنان دیگران می یابد؛ علم آنان این گونه است، هم چنین عمل آنان دارای سلطان می شود؛ زیرا همه هستی در خدمت آنان و جنود آنان می شوند.

بر همین اساس ، در هر کاری وارد می شوند پیروزمندانه خارج می شوند؛ زیرا دارای سلطه الهی هستند. نصرت و پیروزی آنان به رعب الهی در دل دشمنان است. پیامبر(ص) می فرماید: « نصرت بالرعب » وقال : « یاعلی الرعب معک یقدمک أینما کنت »؛ من منصور به رعب هستم و هم چنین فرموده است: ای علی! رعب با تو همراه است و هر جا باشی پیش تاز توست. (بحارالانوار، ج 39، ص 76)

از همین روست که امام حسن مجتبی(ع) در توصیف خویش می فرماید: أنا ابن مستجاب الدعوة ، أنا ابن الشفیع المطاع ، أنا ابن أول من ینفض عن الرأس التراب ، أنا ابن من یقرع باب الجنة : فیفتح له ، أنا ابن من قاتل معه الملائکة وأحل له المغنم ، ونصر بالرعب من مسیرة شهر؛ من فرزند مستجاب دعوت هستم. من فرزند شفاعت کننده پذیرفته شده ام؛ من فرزند کسی هستم که سر از خاک آخرت بر می آرد؛ من فرزند کسی هستم که در بهشت را می زند و برایش باز می شود؛ من فرزند کسی هستم که فرشتگان همراه او جنگیدند و غنایم برایش حلال شد و من کسی هستم که به اندازه راه یک ماه به رعب بر دشمن پیروز است.(بحارالانوار، ج 43، ص 354)