برخی از مردم مال مردم خور هستند، هر چند که از بیت المال یک چند میلیاردی را اختلاس می کنند و به حساب نامبارک خودشان می ریزند و جالب این که نخورده می میرند و تنها وزر و وبال آن گردن آنان می افتد و وارث بی حساب کتاب و بی صلوات و سلام می برد در خارج از کشور خرج می کند و تفریح و بریز و بپاش می کند. پس می گویند: چوبش را این خورده لذتش را آن برده.

به سخن دیگر، مال مردم خورهایی هم هستند که «آخرت خودشان را به دنیای دیگران می فروشند». پس از هر راهی شده از حلال و حرام جمع می کنند و نخورده می میرند و دیگران می خورند و کیفش را می برند.

خداوند می گوید آن چه مهم است حلال خوری است. آدم باید حلال خور باشد و از حرام خوری دست بردارد. به جای رباخواری و اختلاس و دزدی، خرید و فروش منصفانه داشته باشد تا خداوند به مال اندکش برکت دهد. خداوند می فرماید: لاَ تَأْکُلُوا أَمْوَالَکُمْ بَیْنَکُمْ بِالْبَاطِلِ؛ اموالتان را در میان خودتان به باطل نخورید.(بقره، آیه 188)

البته مراد از این خوردن، هر نوع تصرف است. از آن جایی که مهم ترین تصرف در مالی خوردن آن است، خداوند این خوردن را نماد برای تصرف گرفته است؛ به ویژه آن که مال در اصل همین گاو و گوسفند و بز و شتر بوده که ثروت مردمان را تشکیل می داد و مهم ترین تصرف در این چیزها همان کشتن و خوردن گوشت آنها است؛ بعدها مال به هر ثروتی اطلاق شد. با این همه مراد از خوردن مطلق تصرف در مال است که نباید به حرام باشد.

البته این نوع کاربرد درقرآن اختصاص به مال ندارد، به عنوان نمونه خداوند در آیه 18 سوره ق می فرماید: مَا یَلْفِظُ مِن قَوْلٍ إِلَّا لَدَیْهِ رَقِیبٌ عَتِیدٌ؛ چیزی از قول تلفظ نمی شود مگر آن که نزدش مراقب آماده است؛ یعنی فرشتگانی هستند که آماده نوشتن و استنساخ هستند و با مراقبت و گردن کشیدن از بالا همه جزییات را می نویسند.

در این جا مراد از قول، سخن در برابر فعل نیست، بلکه مراد هر عملی است که انسان انجام می دهد. پس همه اعمال تو از اخلاقی گرفته تا عقیده و ایمان و گفتار و نوشتار و نشست و برخاست تو ثبت و استنساخ می شود؛ یعنی که  «ما ینظر و ما یسمع و لا یتکلّم و لا یقوم و لا یقعد و لا یکتب و لا یقول و لا یفعل الاّ لدیه رقیبٌ عتید». پس آدم باید مواظب باشد چه می کند و چه عمل و فعلی را انجام می دهد.

به هر حال، بدترین مردم کسی است که مال مردم و بیت المال را از راه باطل چون دزدی و اختلاس می خورد، ولی نخورده می میرد و آن مال را بی هیچ بهره ای برای وارث از زن و بچه می گذارد بی آن که خودش لذت خوردنش را برده باشد و این گونه است که آخرت خودش را به دنیای دیگری می فروشد.