انسان هر روز گرفتار بسیاری از مشکلات و مصیبت های مادی و جسمی و روحی و روانی می شود. اصولا ساختار دنیا به گونه ای است که هماره عسر و حرج با آن همراه است. شاید روزی نباشد که مرگ و میری در میان دوستان و خویشان نداشته باشیم و یا ضرر و زیانی به خودمان یا دوستان و آشنایان نرسیده باشد. هر روز خودمان دست کم یک نقص و کمبودی در بدن و جسم و روح و روان خودمان احساس می کنیم و با آن مواجه می شویم.

قرآن برای حل بسیاری از مشکلات و مصیبت ها درمان ها و داروهایی را تجویز کرده که از جمله آن ها می توان به استغفار، صدقه ، صله رحم و مانند آن ها اشاره کرد.

خداوند حتی برای درمان بسیاری از صفات و خلق خوی طبیعی انسان که نقص و زشت و بد است، درمان هایی را بیان می کند که موجب اصلاح ساختار انسانی می شود. اگر خداوند انسان را موجودی عجول می داند که پیش از موعد می خواهد کاری را انجام دهد و به انتظار وقت مناسب و موعد آن نمی نشیند، درمان آن را بیان کرده است. اگر انسان بخیل و هلوع و جزوع و منوع است و بسیاری دیگر از خلق و خوی ناپسند را دارد، راه درمان آن را نیز مشخص نموده است.

از جمله درمان هایی که خداوند برای بسیاری از مشکلات و مصیبت ها و کمبودها و نواقص و خلق و خوی ناپسند بیان کرده، استعانت جویی از نماز است. از این روست که خداوند در آیاتی از جمله 45 و 153 سوره بقره می فرماید: اسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ، از صبر و نماز استعانت بجویید.

در آیه 45 سوره عنکبوت می فرماید با کمک نماز خودتان را از فحشاء و منکرات حفظ و نگه دارید؛ و در آیات 19 تا 22 سوره معارج می فرماید برای رهایی از بی تابی و حریص زدن ها، عجز و لابه ها ، بخل و مناع خیررسانی شدن ها به دامن نماز بیاویزید؛ زیرا این نماز است که انسان را از این مشکلات رهایی می بخشد و از بیماری ها و رذایل روحی و روانی نجات می دهد.

البته این از آثار نمازی است که شرایط آن رعایت شود و انسان را به نمازگزار واقعی در همه حالات و اوقات تبدیل کند.(معارج، ایه 23)

نمازگزار واقعی اصولی را رعایت می کند که شامل بخشندگی به سائل و محروم، قیامت ترسی، حیا و عفت جنسی و مانند آن هاست. این امور او را در مقام اقامه کننده نماز قرار می دهد گویی که نماز را ستون خیمه زندگی اش کرده است و همه زندگی اش بر مدار و محور نماز می گردد. چنین نمازی ستون دین است.