در آیات قرآنی مساله کوری و بینایی به گونه ای مطرح می شود که به نظر تناقض میان مطالب قرآنی است؛ زیرا گاه از برداشتن شدن پرده ها(ق، آیه 22) و گاه از کوری و نابینایی (اسراء، آیه 72) است.

به نظر می رسد که توجه به نکاتی می تواند این نظر ابتدایی تناقض را بردارد و حقیقت را آشکار کند:

1. پرده از واقعیت بیرونی برداشته نمی شود، بلکه پرده از چشم ها کنار می رود: فَکَشَفْنَا عَنکَ غِطَاءَکَ فَبَصَرُکَ الْیَوْمَ حَدِیدٌ؛ پرده ات را از تو بر می داریم پس بینایی ات امروز تیز خواهد بود.(ق، آیه 22)

2. ممکن است یک عده ای اصولا کور وارد محشر و قیامت شوند؛ زیرا اصولا در دنیا بینا نبودند تا در آخرت بینا شوند؛ زیرا آخرت عین عمل دنیا است. پس اگر گفته شده است: وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أعْمی?؛ و او را در قیامت کور محشور می کنیم(طه، آیه 124) یا می فرماید: رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَی وَقَدْ کُنتُ بَصِیراً؛ پروردگاریم چرا مرا کور محشور کردی در حالی که بینا بودم(طه، آیه 125)، خداوند می فرماید : کَذلِکَ أَتَتْکَ آیَاتُنَا فَنَسِیتَهَا وَکَذلِکَ الْیَوْمَ تُنسَی؛ چون که وقتی آیات و نشانه های ما نزد تو آمد پس تو آن ها را فراموش کردی و امروز فراموش شده ای.(طه، آیه 126)

3. ممکن است این تفاوت ها در مواقف مختلف باشد. در مرحله نخست پرده ها از چشم ها برداشته می شود و شخص حقیقت را می بیند، ولی در مرحله بعدی او را به دلیل نادیده گرفتن و فراموش کردن آیات و نشانه های الهی رها می کنند.

4. ممکن است کوری به سبب فضای تاریکی باشد که برای خودش فراهم آورده است؛ زیرا این نور ایمان و اسلام است(نساء، آیه 174؛ انعام، آیه 122؛ شوری، آیه 52) که شخص با خود دارد. نور هم موجب ظهور شخص و نورانیت او می شود و هم فضای بیرونی را روشن می کند؛ اما کسی که نوری ندارد خودش در تاریکی است و فضای بیرونی نیز تاریک خواهد بود. از این روست که گمان می کند کور شده است، در حالی در دنیا بینا بوده است. این افراد در آخرت خواهان بصیرت و نورانیت می شوند(سجده، آیه 12) که با جواب منفی رو به رو می شوند.(حدید، آیات 13 و 28)