خداوند در آیه 53 سوره نحل می فرماید: وَمَا بِکُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللّهِ؛ و هر نعمتى که دارید پس از خداست. بنابراین، اگر زیبا و خوش بیان، خوش اندام هستیم یا مهندس و پزشک و عالم و دانشمند و ثروتمند و قدرتمند و ده ها و صدها عنوان دیگر داریم همه از سر بخشش و فضل الهی و رحمت رحمانی و رحمت رحیمی اوست؛ چرا که انسان
1. نخست آب منی و نطفه ای دور ریختی است: أَلَمْ یَکُ نُطْفَةً مِن مَنیٍّ یُمْنَی(قیامت، آیه 13) ؛
2. و سپس این خداست که صورت گری کرد و ما را به این شکل زیبا آفریده است: وَصَوَّرَکُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَکُمْ(غافر، آیه 46؛ تغابن، آیه 3؛ آل عمران، آیه 6)
3. در حالی که چیزی را نمی دانستیم به کمک ابزارهای حسی چون گوش و چشم و با قوه ادراکی چون قلب و فواد به ما آموخت و تعلیم داد تا دانش آموختیم: وَاللّهُ أَخْرَجَکُم مِّن بُطُونِ أُمَّهَاتِکُمْ لاَ تَعْلَمُونَ شَیْئًا وَجَعَلَ لَکُمُ الْسَّمْعَ وَالأَبْصَارَ وَالأَفْئِدَةَ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ؛ و خدا شما را از شکم مادرانتان- در حالى که چیزى نمى‏دانستید- بیرون آورد، و براى شما گوش و چشمها و دلها قرار داد، باشد که سپاسگزارى کنید(نحل، آیه 78)
4. دانش های غیر حسی و علوم عقلی را به ما الهام کرد و خوب و بد را به ما نشان داد: فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا؛ سپس پلیدکارى و پرهیزگارى‏اش را به آن الهام کرد(شمس، آیه 8)
5. از دانش های وحیانی و علوم نقلی وحیانی و از اسرار غیب ملکوت و حقایق هستی به ما تعلیم داد و آموخت: کَمَا أَرْسَلْنَا فِیکُمْ رَسُولاً مِّنکُمْ یَتْلُو عَلَیْکُمْ آیَاتِنَا وَیُزَکِّیکُمْ وَیُعَلِّمُکُمُ الْکِتَابَ وَالْحِکْمَةَ وَیُعَلِّمُکُم مَّا لَمْ تَکُونُواْ تَعْلَمُونَ؛ همان طور که در میان شما، فرستاده‏اى از خودتان روانه کردیم، که‏ آیات ما را بر شما مى‏خواند، و شما را پاک مى‏گرداند، و به شما کتاب و حکمت مى‏آموزد، و آنچه را نمى‏دانستید به شما یاد مى‏دهد(بقره، آیه 151 و نیز 239)؛
6. به ما قدرت داد تا کارها بکنیم و اراده تا اختیار و انتخاب کنیم: وَقُلِ الْحَقُّ مِن رَّبِّکُمْ فَمَن شَاء فَلْیُؤْمِن وَمَن شَاء فَلْیَکْفُرْ؛ بگو : این سخن حق از جانب پروردگار شماست هر که بخواهد ایمان بیاوردو، هر که بخواهد کافر شود(کهف، آیه 29)؛
7. به ما امنیت و آرامش داد و ثروت و آسایش بخشید تا از نعمت های الهی در زمین بهره گیریم و از شقاوت گرسنگی، تشنگی، گرمازدگی و عریانی و مانند آن ها رها شویم(طه، آیات 117 تا 121) چنان که می فرماید: الَّذِی أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ؛ خدایی که شما را از گرسنگی اطعام کرد  و از خوف در امنیت گذاشت.(قریش، آیه 4)
8. و ده ها و صدها نعمت دیگر که در آیات قرآنی بیان شده است؛
اما انسان چه کرد؟ گاه در دام تکاثر و تفاخر افتاد(حدید، آیه 20) پس هم کفر ورزید و هم کفران نعمت کرد(نحل، آیه 112) و قارونی گفت و کرد: إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَى عِلْمٍ عِندِی؛ تنها آن را به دانش خود یافته‏ام».(قصص، آیه 78؛ زمر، آیه 49) و در برابر خداوند می ایستد و به جای قدردانی و سپاس نعمت و بهره گیری درست از آن ها، سخن از استغنا و بی نیازی دارد(عبس، آیه 5؛ لیل، آیه 8؛ علق، آیه 7) و به استکبار برمی خیزد و به ناشایستگی خود را خدا می داند و خدایی می کند و یادش رفته که خلیفه خداست و باید به عنوان جانشین عمل و امضا و رفتار کند نه این که نام خلیفه بر خود گذارد و به جای مستخلف عنه و بر خلاف امانت الهی رفتار کند و به خودستایی بپردازد.(مومنون، آیه 64؛ فرقان، آیه 21؛ نازعات، آیه 24 و ایات بسیار دیگر)
پس نگویید درس خواندم مهندس و عالم شدم، کار کردم و پولدار و ثروتمند شدم. علم اقتصاد و علم سیاست می دانستم و مدیر و مدبر شدم؛ تلاش کردم نویسنده شدم و چه کردم و چه کردم و چه شدم و چه شدم... چرا که همه داشته های شما از فضل و رحمت الهی است. نکند گول بخورید و گمان کنید شما از فتنه و آزمون الهی به داشته هایتان مستثنا هستید.(عنکبوت، آیه 2؛ حدید، آیه 20 و ایات دیگر)