امام باقر(ع) درباره سر و راز «مُبِین» بودن زبان می فرمایند: «لِأَنَّهُ یُبِینَ الأَلسُن وَ لاَیُبِینُهُ الأَلسُن؛ چون که عربی زبان های دیگر را تبیین می کند ولی زبان های دیگر این گونه نیست و بیان کننده و روشنگر زبان عربانی نیست.» (شرح اصول الکافی، الملا صالح المازندرانی، ج‏11، ص85)
پس زبان عربی می‌تواند زبان‌های دیگر را ترجمه کند؛ ولی زبان‌های دیگر نمی‌توانند آنرا ترجمه کنند. این سرّ اتصاف زبان عربی به «مُبِین» ‌است که در قرآن بیان شده است.(نحل، آیه 103)
البته قرآن در این ویژگی برتر از هر نوشته ای دیگر است؛ زیرا  قرآن کریم، معارفی را دارد که پیش از آن در جایی نیامده است و حتی در کتب آسمانی دیگر چون تورات و انجیل آن معارف به شکلی که در قرآن بیان شده، نیست.
ممکن است که در کتب و نوشته های دیگر حتی تورات و انجیل برخی از مسایل باشد ولی در حد اندازه ای که در قرآن آمده بیانی وجود ندارد. این قران است که این عربی مبین را واقعا نشان داده است و از آن ظرفیت زبانی برای بیان معارف الهی سود جسته است. در قرآن معارفی چون وحی ، روح، نفس لوامه ، نفس مطمئنّه،  نفس امّاره، انواع و اقسام ایمان و تقوا و یقین و عدل و قسط و انصاف و مانند آن ها سخن به میان آمده که جز از راه زبان عربی مبین امکان نداشت که به انسان ها منتقل شود.
البته درک این معارف بلند قرآنی برای همگان نیست، بلکه حتی عالمان نیز ناتوان خواهند بود مگر آن که از قومی باشند که هماره در حال علم آموزی هستند و فارغ التحصیل نمی شوند و هماره دانشجو هستند؛ چنان که خداوند می فرماید: لِقَوْمٍ یَعْلَمُونَ؛ یعنی می آموزند و قائم به علم هستند.(انعام، آیه 97؛ یونس، آیه 5؛ فصلت، آیه 3)

اینکه یکی از اوصاف وجود مبارک حضرت امام زمان(عج) «قیام» است، برای این است که او تنها عادل نیست، بلکه او قائم به عدل ، قائم به صلح ، قائم به امنیت و امانت است؛ یعنی از مصادیق: لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط (حدید، آیه 25) که قایم به آن است.