در قیامت کسانی که مقلد دشمنان اهل بیت (ع) بودند، از خداوند می خواهند تا این رهبران گمراه را دوبرابر عذاب کند. آنان می گویند: رَبَّنَا إِنّا أَطَعْنَا سَادَتَنَا وَ کُبَرَاءَنَا فَأَضَلُّونَا السَّبیلاَ رَبَّنَا آتِهِمْ ضِعْفَیْنِ مِنَ الْعَذَابِ وَالْعَنْهُمْ لَعْنًا کَبِیرًا ؛ پروردگارا، ما رؤسا و بزرگتران خویش را اطاعت کردیم و ما را از راه به در کردند. پروردگارا، آنان را دو چندان عذاب ده و لعنتشان کن لعنتى بزرگ.(احزاب، آیات 67 و 68)

اما خداوند در آیه 38 سوره اعراف در بیان پاسخ به این درخواست ها می فرماید: کُلَّمَا دَخَلَتْ أُمَّةٌ لَّعَنَتْ أُخْتَهَا حَتَّى إِذَا ادَّارَکُواْ فِیهَا جَمِیعًا قَالَتْ أُخْرَاهُمْ لأُولاَهُمْ رَبَّنَا هَـؤُلاء أَضَلُّونَا فَآتِهِمْ عَذَابًا ضِعْفًا مِّنَ النَّارِ قَالَ لِکُلٍّ ضِعْفٌ وَلَـکِن لاَّ تَعْلَمُونَ؛ هر بار که امّتى در آتش درآید، همکیشان خود را لعنت کند، تا وقتى که همگى در آن به هم پیوندند آن گاه‏ پیروانشان درباره پیشوایانشان مى‏گویند: «پروردگارا، اینان ما را گمراه کردند، پس دو برابر عذاب آتش به آنان بده.» خدا مى‏فرماید: «براى هر کدام عذاب‏ دو چندان است ولى شما نمى‏دانید.»

علت دو چندان بودن عذاب نسبت به رهبران گمراه مشخص است؛ زیرا آنان دو گناه داشتند: 1. ضال و گمراه شدند ؛ 2. اضلال و گمراه کردند. خداوند می فرماید: «ضَلُّوا وَ أَضَلُّوا(مائده، ایه 77)

اما درباره علت مضاعف بودن عذاب مقلدان باید گفت که آنان نیز دو گناه داشتند: 1. ضال و گمراه شدند؛ 2. رهبران گمراه را تقویت کردند و به آن ها ارزش و اعتبار بخشیدند.

اگر مقلدان گمراه دنبال رهبران گمراه نمی رفتند، آنان تقویت نمی شدند و در خانه پیامبران (ع) بسته نمی شد و پیامبران مظلوم واقع نمی شدند.

پس کسانی که به در خانه دیگران از غیر اهل بیت عصمت و طهارت(ع) رفتند با این عمل خویش دو گناه مرتکب شدند، یکی گمراه شدند و دیگر آن که موجبات بسته شدن در خانه اهل بیت عصمت و طهارت(ع) را فراهم آورده و در تقویت رهبران گمراه کمک کردند.

امام صادق(ع) در این باره می فرماید: علی بن أبی حمزة قال: کان لی صدیق من کتاب بنی أمیة فقال لی: استأذن لی عن أبی عبد الله (علیه السلام) فاستأذنت له علیه فأذن له فلما أن دخل سلم وجلس ثم قال: جعلت فداک إنی کنت فی دیوان هؤلاء القوم فأصبت من دنیاهم مالا کثیرا وأغمضت فی مطالبه؟ فقال أبو عبد الله (علیه السلام): لولا أن بنی أمیة وجدوا من یکتب لهم ویجبى لهم الفئ [2] ویقاتل عنهم و یشهد جماعتهم لما سلبونا حقنا ولو ترکهم الناس وما فی أیدیهم ما وجدوا شیئا إلا ما وقع فی أیدیهم

علی بن ابی حمزه بطائنی می گوید: دوستی داشتم که از دبیران بنی امیه بود. روزی به من گفت: از امام صادق(ع) اذن دخول برایش بگیرم. پس آن حضرت (ع) اذن داد. زمانی که وارد شد سلام کرد و نشست و سپس گفت: فدایت گردم! من در دیوان این قوم هستم و از دنیایشان مال بسیاری به دست آوردم ولی مطالب و افکار و اندیشه هایشان چشم پوشی کردم و گرایشی ندارم.

حضرت (ع) فرمود: اگر بنی امیه کسانی را نداشتند که برایشان بنویسد و فی و انفال را گرد آورد و به نفع آنان بجنگد و در جماعت ایشان حاضر شود، نمی توانستند حق ما را سلب کنند و اگر مردم آنان و هر آن چه در دستشان است را رها می کردند، چیزی را نمی جستند مگر به آن می رسیدند.(الاصول من الکافی، الشیخ الکلینی، ج 5، ص 106، چاپ اسلامیه)

 امام (ع) به آن مرد شامی اموی فرمود، شما باعث شدید که درب خانه ما بسته شد و اگر شما نمی‌رفتید و دستگاه اموی را تقویت نمی‌کردید، درب خانه ما بسته نمی‌شد!

 بنابراین همین‌ها که دنباله‌رو مستکبران و ظالمان و غاصبان هستند، اینها هم دو گناه کردند: یکی اینکه خود آن معصیت را مرتکب شدند و آن عمل را انجام دادند، دوم اینکه مسیر رهبری اهل بیت(ع) را بستند و عوض کردند.