بر اساس آموزه های قرآنی بهشت با دو شرط حسن فعلی و فاعلی است؛ بنابراین، هیچ یک به تنهایی کفایت نمی کند. در آیات قرآنی به این مهم توجه داده شده که از جمله می توان به آیه 10 سوره فاطر اشاره کرد که خداوند می فرماید: إِلَیْهِ یَصْعَدُ الْکَلِمُ الطَّیِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ یَرْفَعُهُ ؛ کلام طیب به سوی او بالا می رود و عمل صالح آن کلام طیب را بالا می برد.

خداوند در آیه 40 سوره فاطر به صراحت می فرماید: وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثی وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِکَ یَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ یُرْزَقُونَ فیها بِغَیْرِ حِسابٍ ؛ هر کسی از مذکر و مونث کار صالحی را انجام دهد و در حالی که مومن است، پس آنان وارد بهشت می شوند و در آن روزی بی حساب می خورند.

بر پایه آیات قرآنی در کیفر کار بد همان «سیّئه» و «سوء» و «قبح» بودن فعلی برای عِقاب کافی است؛ پس اگر کسی کار بد کرد، چه مؤمن باشد یا کافر کیفر باشد، کیفر می‌بیند؛ ولی اگر کار خوب انجام داد، این چنین نیست که حتما بهشت برود؛ چرا که در کنار حُسن فعلی، حُسن فاعلی لازم است؛ یعنی شخص باید افزون بر کار خوب، مؤمن نیز باشد تا به بهشت برود.

خداوند در جایی دیگر می فرماید: وَ مَنْ یَکْفُرْ بِالْإیمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَ هُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرین؛ و هر کسی کافر ایمانی بود، عملش را نابود کرده است و او در آخرت از زیانکاران است.(مائده، آیه 5?

پس اگر کسی کافر بود، و کار خوبی و عمل صالحی را انجام داد، با آن که حُسن فعلی دارد؛ به سبب فقدان ایمان و حسن فاعلی به بهشت نمی رود؛ چون در این صورت حسن فعلی با قبح فاعلی همراه است و دو شرط تحقق نیافته است. البته به سبب حسن فعلی که داشته ممکن است تخفیف در عذاب برای او در آخرت یا در عالم برزخ و اعراف باشد ، و یا در دنیا برکاتی نصیب او می‌شود، ولی بهشتی نمی شود.