از نظر قرآن دنیا همان امور اعتباری است که انسان به آن معنا و مفهوم می بخشد؛ زیرا اگر انسانی نباشد این امور اعتباری چون تفاخر و تکاثر و مانند آن معنا و مفهوم نمی یابد.

این که در قرآن، واژه دنیا به کار رفته و دنیا مذموم دانسته شده به جهت همین امور اعتباری است؛ و گرنه اگر نگاه انسان و ارزش گذاری های او نبود، آن چه می ماند حقایق خارجی از جمله آسمان و زمین خواهد بود و این ها همه از آیات الهی و مخلوقات خداوندی و دارای ارزش هستند؛ چنان که امیرمومنان (ع) در تبیین ابعاد ناپسند دنیا توضیح می دهد.(شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج18، ص325) و گرنه این آسمان و زمین «مَتجَر» اولیای الهی است که هیچ لغو و لهو و الهایی در آنان تاثیر نمی گذارد و آنان برای آخرت ره توشه بر می گیرند.(صف، آیه 10؛ فاطر، آیه 29؛ نور، آیه 37)

بر همین اساس، خداوند زندگی دنیوی و حیات دنیا را نسبت به حیات اخروی بی ارزش می داند و همه آن نگاه اعتباری انسان به ارزش های مادی دنیا لعب و لهو می داند که به معنای بازیچه کودکانه و اعمال بیهوده و بی فایده است. خداوند در یک دسته بندی جامع در باره امور اعتباری دنیا که برای مردم ارزش شده است می فرماید: أَنَّمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ؛ جز این نیست که زندگی دنیا بازیچه و بیهودگی است.(محمد، آیه 36)

خداوند در تبیین تفصیلی و توضیح این مطلب در آیه سوره می فرماید: اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زینَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَ تَکاثُرٌ فِی الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلاد؛ زندگی دنیا بازی و بیهودگی و زینت و فخرفروشی میان خودتان و تکاثر و فزون خواهی در اموال و اولاد است.(حدید، آیه 20)

پس دنیا به سبب همین رویکرد انسانی و نگرش پست است که پست می شود ؛ چرا که امور اعتباری چنان ارزش می یابد که امور حقیقی را کنار می زند و انسان را از حقیقت خود و خلافت الهی غافل کرده و سرگرم خود می کند.