بر اساس آموزه های قرآنی کتمان علم روا نیست(بقره، آیات 42 و 159 و 174 ؛ آل عمران، آیات 71 و 187؛ نساء، ایه 37 و انسان موظف است تا علم خودش را در اختیار دیگران قرار دهد و تعلیم نماید و بر دیگران است علم آموزی کرده و تعلم نمایند.

در روایت است: مَنْ کَتَمَ عِلْماً نَافِعاً أَلْجَمَهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ بِلِجَامٍ مِنْ نَارٍ؛ هر که علم سودمندی را کتمان کند خداوند در روز قیامت لگامی از آتش به او می زند.(بحارالانوار، العلامه المجلسی، ج2، ص78)

اما کتمان ایمان که همان تقیه است جایز و رواست؛ زیرا در شرایطی که اظهار ایمان سودی ندارد و به خودش یا دیگران زیان جانی می رساند، جایز است که کتمان کرده و تقیه نماید. از همین روست که وقتی مومن آل فرعون در برابر ادعاهای بزرگی از سوی فرعون چون: 1. ما عَلِمْتُ لَکُمْ مِنْ إِلهٍ غَیْری؛ جز خودم برای شما اله و معبودی نمی شناسم(قصص، آیه 38) تو گویی که در مقام احاطه علمی چون خداوند نشسته که عدم وجدانش مساوی با عدم وجود باشد؛ 2. أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلی؛ من پروردگار اعلی شما هستم(نازعات، آیه 24)؛ 3. ما أُریکُمْ إِلاَّ ما أَری?‏ وَ ما أَهْدیکُمْ إِلاَّ سَبیلَ الرَّشاد؛ رای ونظری برای شما جز رای من نیست و شما را جز به راه رشد هدایت نمی کنم (غافر، آیه 29)، ناچار می شود که علم خود را اظهار کند، ولی ایمان خود را کتمان نماید: وَقَالَ رَجُلٌ مُّؤْمِنٌ مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ یَکْتُمُ إِیمَانَهُ أَتَقْتُلُونَ رَجُلًا أَن یَقُولَ رَبِّیَ اللَّهُ وَقَدْ جَاءکُم بِالْبَیِّنَاتِ مِن رَّبِّکُمْ وَإِن یَکُ کَاذِبًا فَعَلَیْهِ کَذِبُهُ وَإِن یَکُ صَادِقًا یُصِبْکُم بَعْضُ الَّذِی یَعِدُکُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یَهْدِی مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ کَذَّابٌ؛ و مردى مؤمن از خاندان فرعون که ایمان خود را نهان مى‏داشت، گفت: «آیا مردى را مى‏کشید که مى‏گوید: پروردگار من خداست؟ و مسلّماً براى شما از جانب پروردگارتان دلایل آشکارى آورده، و اگر دروغگو باشد دروغش به زیان اوست، و اگر راستگو باشد برخى از آنچه به شما وعده مى‏دهد به شما خواهد رسید، چرا که خدا کسى را که افراطکار دروغزن باشد هدایت نمى‏کند.(غافر، آیه 28)

چنان که حضرت عمار یاسر نیز این گونه کتمان ایمان کرد و تقیه ورزید تا جان به سلامت برد در حالی ایمان قلبی داشت: مَن کَفَرَ بِاللّهِ مِن بَعْدِ إیمَانِهِ إِلاَّ مَنْ أُکْرِهَ وَقَلْبُهُ مُطْمَئِنٌّ بِالإِیمَانِ وَلَـکِن مَّن شَرَحَ بِالْکُفْرِ صَدْرًا فَعَلَیْهِمْ غَضَبٌ مِّنَ اللّهِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ؛ هر کس پس از ایمان آوردن خود، به خدا کفر ورزد عذابى سخت خواهد داشت‏ مگر آن کس که مجبور شده ولى‏ قلبش به ایمان اطمینان دارد. لیکن هر که سینه‏اش به کفر گشاده گردد خشم خدا بر آنان است و برایشان عذابى بزرگ خواهد بود.(نحل، آیه 106)