انسان ها همگی پیش از آفرینش به تعبیر قرآنی گرفتار موت بودند که خداوند آنان را احیا کرده است: کَیْفَ تَکْفُرُونَ بِاللَّهِ وَکُنتُمْ أَمْوَاتاً فَأَحْیَاکُمْ ثُمَّ یُمِیتُکُمْ ثُمَّ یُحْیِیکُمْ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ؛ چگونه خدا را منکرید؟ با آنکه مردگانى بودید و شما را زنده کرد باز شما را مى‏میراند و باز زنده مى‏کند و آن گاه به سوى او بازگردانده مى‏شوید.(بقره، آیه 28)

اما بسیاری از همین انسان ها که در دنیا احیا شده اند، دو مرگ و دو احیا دیگر را تجربه خواهند کرد: قَالُوا رَبَّنَا أَمَتَّنَا اثْنَتَیْنِ وَأَحْیَیْتَنَا اثْنَتَیْنِ فَاعْتَرَفْنَا بِذُنُوبِنَا فَهَلْ إِلَى خُرُوجٍ مِّن سَبِیلٍ؛ مى‏گویند: «پروردگارا، دو بار ما را به مرگ رسانیدى و دو بار ما را زنده گردانیدى. به گناهانمان اعتراف کردیم پس آیا راه بیرون‏شدنى از آتش‏ هست؟» (غافر، آیه 11)

در این جا سخن از دو اماته است؛ یعنی میراندن نه موتی یعنی مرده که درآیه 28 سوره بقره مطرح است. یعنی هر انسانی پس از احیای در دنیا اماته شده و به عالم برزخ می رود و سپس دوباره در عالم برزخ اماته شده و در عالم قیامت احیا می شود که روی هم می شود چهار احیا و اماته .

با توجه به احیای نخست در دنیا می توان گفت که بیش تری مردم سه احیا دارند که یکی مسبوق به موت و دو دیگر مسبوق به اماته است؛ اما همین افراد تنها دو اماته دارند؛ زیرا احیای نخست به مسبوق به اماته نبوده بلکه مسبوق به موت بوده است.

البته برخی از انسان ها تنها دو احیا و یک اماته خواهند داشت؛ چنان که خداوند آنان را از صعق و فزع روز قیامت ایمن دانسته و مدهوشی را برای آنان اثبات نکرده است. اینان همان مخلصان و افرادی خاص دیگر هستند که در آیاتی از جمله 68 سوره زمر و آیه 87 سوره نمل استثنا شده اند.