خداوند در چارچوب عقل و حکم عدل می فرماید: وَ جَزاءُ سَیِّئَةٍ سَیِّئَةٌ مِثْلُها، پاداش و جزای هر بدی و سیئه مثل همان بدی و سیئه است.(شوری، آیه 40)

شکی نیست که وقتی بدی را جزا و کیفری بر اساس قانون عدالت می دهیم تعبیر به بدی و سیئه نسبت به کیفر عبارتی نارسا و بلکه نارواست مگر به اعتبار مشاکله و مانند آن باشد؛ زیرا وقتی من بدی را کیفر همانندی می دهم این بدی دیگر سیئه و بد نیست، چرا که مکافات همان عمل بدکار است. از همین روست که اگر بدی اول معصیت و گناه و جرم باشد کیفر و مکافاتی آن معصیت و گناه و جرم شمرده نمی شود.

به عنوان نمونه اگر کسی جنایتی در حق دیگری انجام داد و حاکم شرع و قانون حکم کرد که باید قصاص شود، قصاص کردن معصیت و جنایت نیست. پس این تعبیر نسبت به عمل مکافاتی و جزایی به عنوان سیئه تنها از باب مشاکله و همانندسازی است وگرنه هر چند در ظاهر همانند هستند ولی در باطن و ماهیت تفاوت دارند؛ چرا که یکی جنایت و جرم است و دیگری عین عدالت و کیفر مجرم.

البته بر اساس آموزه های قرآنی اگر بدی را عفو کنید و مکافات و مجازات نکنید بهتر است که این خود دو حالت دارد: احسانی ؛ 2. اکرامی.

در شکل احسانی تنها نسبت به مجرم و بدکار گذشت و عفو انجام می گیرد و مثلا قصاصی صورت نمی گیرد.(بقره، آیه 178) اما در شکل اکرامی نه تنها از مجرم گذشت و عفو می شود بلکه از باب اکرام خدمتی نیز به او انجام شده و نعمتی داده می شود تا راه درست زندگی و خوبی کردن را نیز در عمل بیاموزد.(فرقان، آیه 72 و آیات دیگر)