یکی از آموزه های قرآنی «هر چه پیش آمد خوش آمد» است. خداوند در آیاتی از جمله آیات 22 و 23 سوره حدید می فرماید: مَا أَصَابَ مِن مُّصِیبَةٍ فِی الْأَرْضِ وَلَا فِی أَنفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتَابٍ مِّن قَبْلِ أَن نَّبْرَأَهَا إِنَّ ذَلِکَ عَلَى اللَّهِ یَسِیرٌ  لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ وَاللَّهُ لَا یُحِبُّ کُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ؛ هیچ مصیبتى نه در زمین و نه در نفسْهاى شما به شما نرسد، مگر آنکه پیش از آنکه آن را پدید آوریم، در کتابى است. این کار بر خدا آسان است تا بر آنچه از دست شما رفته اندوهگین نشوید و به سبب‏ آنچه به شما داده است شادمانى نکنید، و خدا هیچ خودپسند فخرفروشى را دوست ندارد.

پس اگر هر چیزی در کتاب سرنوشت و تقدیر نوشته شده نمی بایست نسبت به پیشامدهای آفاقی و انفسی یعنی درونی و بیرونی واکنش های احساسی داشته باشیم، بلکه باید بدانیم که خداوند مشیت و اراده ای دارد تا انسان به کمال برسد و در این راه برنامه هایی را تدارک دیده که بدان ما را می آزماید؛ زیرا زندگی دنیوی خانه آزمون و ابتلاء و دار البلاء و الابتلاء است.(عنکبوت، آیات 2 و 3)

خداوند در آیه 35 سوره انبیاء می فرماید: کُلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ وَنَبْلُوکُم بِالشَّرِّ وَالْخَیْرِ فِتْنَةً وَإِلَیْنَا تُرْجَعُونَ؛ هر نفسى چشنده مرگ است، و شما را از راه آزمایش به بد و نیک خواهیم آزمود، و به سوى ما بازگردانیده مى‏شوید.

این فتنه ها و آزمون ها در نعمت و نقمت و خیر و شر و نیز درون و بیرون انسان اتفاق می افتد. چنان که در آیه 155 سوره بقره می فرماید: وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَیْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِینَ؛ و هر آینه شما را به چیزى از بیم و گرسنگى و کاهش مالها و جانها و میوه‏ها و محصولات مى‏آزماییم و شکیبایان را مژده ده.

بنابراین اگر زندگی دنیوی این گونه است که خداوند در آیه 20 سوره حدید می فرماید: اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِینَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَتَکَاثُرٌ فِی الْأَمْوَالِ وَالْأَوْلَادِ کَمَثَلِ غَیْثٍ أَعْجَبَ الْکُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ یَهِیجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ یَکُونُ حُطَامًا وَفِی الْآخِرَةِ عَذَابٌ شَدِیدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِّنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ؛ بدانید که زندگى دنیا، در حقیقت، بازى و سرگرمى و آرایش و فخرفروشىِ شما به یکدیگر و فزون‏جویى در اموال و فرزندان است. مَثَل آنها چون مثل بارانى است که کشاورزان را رُستنى آن باران‏ به شگفتى اندازد، سپس آن کشت‏ خشک شود و آن را زرد بینى، آن گاه خاشاک شود. و در آخرت دنیا پرستان را عذابى سخت است و مؤمنان را از جانب خدا آمرزش و خشنودى است، و زندگانى دنیا جز کالاى فریبنده نیست.

پس بهار و زمستان داشتن زندگی امری طبیعی است و نباید بر بهار آن خوشحال و شادان و بر زمستانش اندوهناک شد.