اسما و اوصاف الهی دو قسم است:
1. اسم ذات، مانند حیات،
2. اسم فعل، مانند رزاق.
البته برخی از اسمای الهی مختص ذات یا فعل ولی برخی دیگر مشترک میان آن دو هستند. از این رو می توان گفت که اسمای خدا بر دو قسم هستند:
1. اسم مختص: اسم مختص یعنی اسمی که یا مختص به ذات است یا مختص به فعل است، مثلاً «حیات» اسم مختص به مقام ذات است، چرا که فعل حق تعالی اِحیاست. پس حیات اسم مختص ذات و احیا اسم مختص فعل است، چنان که گذشت؛
2. اسم مشترک:  اسم مشترک اسمی است که مشترک میان ذات و فعل است. از اسمایی که این گونه هستند می توان به علم اشاره کرد؛ زیرا گاه علمی که مقابل ندارد و گاه علمی است که منوط به معلوم است.
به هر حال علم هم صفت ذات الهی و هم صفت فعل الهی است؛ یعنی ذات اقدس الهی در مقام ذات علم دارد و کارهای او هم عالمانه است. عزّت و حکمت نیز می‌تواند هم وصف ذات باشد و هم وصف فعل، یعنی از سنخ علم است که لفظ مشترک بین صفت ذات و صفت فعل است ، اما حکم آنها کاملا فرق می‌کند.
باید توجه داشت که علم ذاتی با علم فعلی در بسیاری از احکام فرق می‌کند، اما هر دو علم هستند، عزت ذاتی و عزت فعلی، حکمت ذاتی و حکمت فعلی خیلی فرق می‌کند؛ ولی هر دو به نام عزت و حکمت است. خداوند در باره نزول قرآن می فرماید که این قران از سوی خدای عزیز و حکیم نازل شده است. این دو صفت ناظر به اوصاف و اسمای فعلی خداست، چرا که کار خدا  انزال و تنزیل و مانند آن هاست.