نزول یکی از تعبیرات قرآنی است. خداوند بارها از انزال و تنزیل اموری چون باران از آسمان  و قرآن و وحی سخن گفته است. اما باید توجه داشت که نزول به شکل انجام می گیرد:

1 . تجافی: به این معنا که آن چیز مانند قطرات باران اگر در جایی باشد در جایی دیگر نیست. اگر در آسمان است در زمین نیست و اگر در زمین است در آسمان نیست. این نحو از نزول را تجافی می گویند؛ زیرا جوف خودش را خالی می کند در یک زمان در دو مکان نیست.

2. تجلی: نوع دیگر نزول وانزال به شکل تجلی است. به این معنا که نزول آن موجب خالی شدن آن در مرتبه بالاتر نمی شود. مثلا وقتی دانشی در ذهن من است و آن را با نوشته و گفتن به دیگری منتقل کردم، این انتقال به معنای تجافی نیست که دیگر در من نباشد، بلکه همان چیز که در تصور و ذهن من است در همان حال در ذهن و تصور مخاطب و شنونده نیز است.

خداوند دو تجلی دارد : 1. تجلی عام ؛ 2. تجلی خاص. امیرمومنان علی(ع) درباره تجلی عام خداوند می فرماید: اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الْمُتَجَلِّی لِخَلْقِهِ بِخَلْقِهِ؛ سپاس خدایی را که برای خلق خویش به خلقش تجلی کرد.( نهج‌البلاغه، خطبه 108)

آن حضرت درباره تجلی خاص نیز می فرماید: فَتَجَلَّی‏ لَهُمْ سُبْحَانَهُ فِی کِتَابِهِ مِنْ غَیْرِ أَنْ یَکُونُوا رَأَوْهُ؛ پس خداوند سبحان در کتاب خود بدون این که او را ببیند تجلی کرده است. ( نهج‌البلاغه، خطبه 147)

پس ذات اقدس الهی در کتابش قرآن برای بندگان تجلّی کرده است منتها اینها می‌خوانند و نمی‌بینند. یعنی انتظار و توقّع  این است که انسان وقتی قرآن را می‌خواند و کلام الهی را می‌شنود متکلّم را ببیند؛ چون ذات اقدس الهی قرآن را به عنوان مَجلای خود به عنوان آینه فرستاد تا در این آینه متکلّم را ببینند، ولی نمی‌بینند.