زمان امتداد آنات به هم پیوسته است و به یک معنا، زمان لازم ماده است و بیرون از ماده چیزی به نام زمان معنا و مفهومی ندارد. پس زمانی از زمانی دیگر تمایز و تفاوتی ندارد؛ اما می بایست توجه داشت که انسان در جهان ماده زندگی می کند و می بایست لوازم ماده را درک و بر اساس آن زندگی خویش را سامان دهد. همان گونه انسان در جهان ماده با نفسی در کالبد مواجه است که خواسته هایی دارد و می بایست برآورد شود هر چند که از آن به عنوان غرایز از آن یاد می کنیم، ولی همین لوازم ماده است که ما را برای ابدیت می سازد.

برخی از لحظه ها و زمان ها، زمان های سرنوشت هستند. ثانیه هایی که زندگی آدمی را چنان متحول و دگرگون می سازد که گاه امکان بازگشتی نیست.

لیله الرغائب، یکی از این لحظه های سرنوشت است. شبی است که آرزوهای آدمی برآورده می شود و فرشتگان در کمین آرزوها نشسته اند تا هر یک به سرعت و شتابی آن را برآورده سازند و گل مهر و محبت در دل های آدمیان بکارند. در این شب حتی مردگان در جهان برزخ به  انتظار نشسته اند تا هدیه ای از سوی بازماندگان به ایشان برسد و فرشتگان آن را در کاغذی از نور بپیچند و به ایشان هدیه کنند.

امشب ثانیه های تکرار نشدنی است. هر دم آن چونان دقیقه پایان، از ارزشی تکرار نشدنی بهره مند است؛ چرا که شاید این دم ها در سالی دیگر تکرار نشود و یا انسان حالی چون حال امروزش نداشته باشد تا آرزویی بر دل راند و بر بال خیال تا کران بیکران خدایی پرواز کند و از خداوند مدد و یاری جوید.

پر پرواز در امشب تا سدره المنتهی گشوده است و براق خیال تا اوج قاب قوسین او ادنی می پرد. پس در این شب چیزهایی را آرزو کنیم که شایسته مقام خدایی است نه چیزی را بخواهیم که شایسته مقام ماست. در آرزوهای خود بخل نکنیم ؛ چون اگر ما هر آن اندازه خرد و کوچک هستیم، به همان اندازه خداوند بزرگ و بی پایان است. پس آرزوهای خودمان را تا حد خدا بالا بریم و بزرگ ترین آرزوها را برای خود و دیگران بخواهیم. همان اندازه خود را خرد شماریم به همان اندازه خدا رابزرگ می یابیم و به همان اندازه که آرزوهای خود را بزرگ می شماریم خدا را کوچک می دانیم. پس بیایم آرزوهایی را بخواهیم که در اندازه خداوند است.

امشب شب رغائب است. رغیبه بخشش بزرگ است . پس بخشش را از خدایی بخواهیم که عظیم و اعظم است و در بزرگی و جلال و جبروت او کسی را بدان مقام نمی رسد. پس در این شب بخشش ها و هدیه هایی را به حد و اندازه بزرگی خدا بخواهیم و این قدر خرد و کوچک آرزو نکنیم.

امشب خداوند به زمین نظر می کند. مگر بارها از خدا نخواسته بودیم تا گوشه چشمی به ما کند. اکنون زمانی است که خداوند به تمام و کمال به زمین و زمینی ها می نگرد تا آرزوهای بزرگ ایشان را برآورده سازد و بخشش های بزرگی را به نیایش کنندگان هدیه کند.

امشب بخشش های بزرگی را از خدا می خواهم که بیرون از وصف است؛ زیرا کوچک ترین آن ها عاقبت به خیر نسل بشر، خلافت یابی همه انسان ها و متاله و ربوبیت همه آنان است و در مقام دیگر ، بروز و ظهور عدالت مهدوی (عج) در عصر ماست که عصر بی عدالتی ها و کفرگویی ها و پلیدی هاست. باشد تا خدایی شویم و همه در مسیر ربوبیت به حق رسیم و خدایی شویم. التماس دعا