یکی از برجستگی ها و ویژگی های انحصاری قرآن، مساله بطون و تاویل گرایی آن است. این مساله به قرآن امکان می دهد تا مباحث را در سطوح گوناگون در واژگان و گزاره های کوتاهی به مخاطبان خود برساند. بر این اساس است که خوانش مکرر قرآن موجب می شود تا امکان ترقی از سطحی به سطح دیگر، فضایی به فضایی برتر و معرفتی تمام و کامل تر فراهم آید. از این روست که امیرمومنان علی(ع) به شاگرد خویش عبدالله بن عباس می فرماید: اقرء فارق؛ بخوان و بالارو!

یکی از گزاره های قرآنی درباره اهل بیت(ع) این است که خداوند ایشان را در مقام صادر نخست قرار داده و از هر نظر به خداوند و صفاتی کمالی او نزدیک می باشند؛ از این روست که از ایشان در مقام " عبده" (اسراء، آیه 1)سخن به میان می آورد و ارتباط میان خود و ایشان را در کم ترین درجه امکان ظهوری " دنی فتدلی، قاب قوسین او ادنی"(نجم، آیات  8 و 9) بیان می کند؛ به این معنا که نمی توان در مقام ظهور تفصیلی بیش از این برای مظاهر نخست الهی بیان کرد.

همین مظهریت تمام و کمال اهل بیت (ع) موجب شده است تا خداوند برای ایشان همانندی را نپذیرد و در آیه 11 سوره شوری در حق ایشان بفرماید: لیس کمثله شی؛ همانندی برای مثل ایشان نیست؛ به این معنا که اهل بیت(ع) تنها آفریده های هستی هستند که از همه جهات مثل خداوند در صفات کمالی هستند و مظهر تمام و کمال اسمای الهی می باشند که موجب شده تا به عنوان خلیفه الله معرفی شوند و از مقام عبدالله بودن مظهریت خود را بیان کنند. بنابراین، هیچ موجودی را نمی توان همانند این مظاهر نخست الهی در تمامیت و کمالیت مثل خداوند یافت. پس هر موجودی پایین تر از ایشان قرار می گیرند و تنها آنان هستند که به عنوان سازه های نخست الهی مطرح می باشند و دیگران همه صنعت و سازه ایشان می باشند که در مراتب ظهوری پایین تر قرار می گیرند. خداوند در باره این سازه های مستقیم خود، در آیه 27 سوره روم می فرماید که آنان مثل اعلی خداوندی هستند و هیچ همانند برای خداوند جز ایشان وجود ندارد: له المثل الاعلی.

بنابراین هر کسی اگر بخواهد خدا را ببیند و یاد کند می بایست به این سازه های مستقیم الهی و صنع الله بنگرد. خداوند در آیه 9 سوره جمعه می فرماید: یـا اَیُّهـَا الَّذیـنَ امـَنوُا اِذا نوُدِىَ لِلصَّلوةِ مِنْ یَوْمِ الْجُمْعَةِ فَاسْعَوْا اِلَى ذِکْرِ اللّهِ وَ ذَرُوا الْبَیْعَ ذلِکُمْ خَیْرٌ لَّکُمْ ان کنتم تعلمون.

در این آیه بیان شده است که خداوند زمانی که همه آفریده ها را آفرید در روز جمع ایشان که روز ذر نیز از آن یاد می شود، در میان خلق و آفریده ندا داده شد که برای صلات و وصل به اهل بیت گرد آیند و با صلوات خود را به این خاندان بچسبانید که آغاز و انجام شماست، زیرا اگر آغاز شما از این صنعت الهی است می بایست پایان و انجام شما از آن جا باشد؛ زیرا چنان که آیه 92 سوره اعراف می فرماید: کما بداکم تعودن. از این روست که بازگشت و رجعت از طریق ایشان و پایان آن نیز آنان هستند چنان که خداوند در قرآن به صراحت فرموده است: الی ربک الرجعی و الی ربک المنتهی.

پس در روز ذر و یوم الجمع و الجمعه منادی ندا داد تا همه آفریده ها به سوی ذکر الله یعنی اهل بیت بازگردند و بدان وصل شوند و هر گونه بده و بستان را رها کنند و اگر بیع و تجارتی باشد تنها فروش خود به ایشان است تا بنده محمد(ص) و اهل بیت (ع) شده تا از این طریق مالک ایشان را ربوبیت کرده و به وصل کامل کمالی برساند. این برای همه آفریده های هستی بهتر است اگر آن را بشناسند و بدانند و بدان عمل کنند.