اسلام همان گونه که دین هویت ساز فردی است دین هویت بخش اجتماعی نیز می باشد. این گونه است که از خود امت و ملتی می سازد که از جوامع و ملت های دیگر جدا هستند و مرزهای پیدا و پنهانی ایشان را از دیگران جدا می کند. نماز و آداب آن، مجموعه آیین هایی است که مرز ایمان وکفر را مشخص می سازد و نماز جمعه و جماعت آن ، مرزهای جدایی را میان شهروندان مومن از غیر مومن پدید می آورد و حتی منافقان و دو چهرگان را رسوا می سازد؛ چرا که منافقان با آن که مدعی ایمان هستند و از حقوق شهروندی امت اسلام سود می برند، با این همه از نماز جمعه و جماعت فراری هستند و خود را این گونه رسوا می سازند.

ایمان در اسلام چنان دنیا و آخرت را از سویی و فرد و جامعه را از سویی دیگر پیوند زده است که امکان ندارد که ایمان واقعی جز برای کسانی که آخرت خویش را در همین دنیا آباد سازند و فردیت خویش را در جامعه امت هویت بخشند، امکان پذیر نیست. از این روست که همواره از خودسازی در کنار دیگرسازی و رهایی فرد همراه با رهایی امت و جامعه سخن به میان آورده است. ایمان مومن واقعی عبادت را در سیاست و سیاست را در عبادت می جوید.

در اسلام همان اندازه که استقلال سیاسی و اجتماعی و جغرافیایی مسلمانان ارزش و اعتبار دارد و می بایست از آن دفاع کرد همان اندازه می بایست از استقلال فرهنگی جامعه ایمانی دفاع کرد. این گونه است که پاسداران جنگ های سخت و نرم می بایست حضور جدی در همه صحنه ها داشته باشند.

خداوند در آیه 200 سوره آل عمران که آخرین آیه این سوره نیز می باشد می فرماید: یا أیها الذین آمنوا اصبروا وصابروا ورابطوا واتقوا الله لعلکم تفلحون؛ اى کسانى که ایمان آورده‏اید! شکیبایى پیشه سازید و پایدارى ورزید و مرزها را پاس دارید.

دو «واژه «صابروا» و «رابطوا»، از باب مفاعله‏اند و بکاررفتن آنها در آیه، نشانگر این نکته ظریف است که «شما نیز باید همانند آنان که در باطل خویش پایدارى مى‏ورزند و نیرو و امکانات تجاوز فراهم مى‏آورند، درراهِ حقّ و عدالت، با قدرت و قوّت بیشتر رویاروى آنان بایستید.

صبر خودسازی در برابر مشکلات درونی و خواسته های نفسانی است. از این روست که در برخی از روایات مصداق صبر را روزه دانسته اند که مهم ترین عامل خودسازی و دست یابی به تقوای الهی است. اما این امر خودسازی تنها کفایت نمی کند بلکه می بایست در برابر فشارهای بیرونی همانند فشارهای درونی پایداری و استقامت کرد. هر چه دشمن بیرونی بیش تر فشار می آورد می بایست مقاومت مومنان و جامعه ایمانی نیز بیش تر باشد. از این روست که مومنان به عنوان یک امت مخاطب خداوند در این آیه قرار گرفته اند تا بر اصالت جامعه در این امر تاکید کند. اما از آن جایی که جامعه ایمانی نیازمند تغییرات فردی و خودسازی یکایک افراد آن است، می بایست نخست خودسازی صورت گیرد تا جامعه ای از افراد خودساخته و مومن واقعی ایجاد شود. آن گاه در نقش جامعه ایمانی در برابر جامعه کفر می بایست مسئولیت جهانی خود را انجام داد و با مصابره در برابر فشارهای بیرونی موفقیت های را برای جامعه ایمانی رقم زد.

این جاست که مرابطه دو معنای مختلف پیدا می کند. از آن جایی که مرزهای درونی و فردی با جنگ نرم و جنگ عقاید و فرهنگ مورد تعرض قرار می گیرد می بایست پاسداری از مرزهای عقیده و فرهنگ را مورد توجه قرار داد و سپس با انسان های استوار و پایمرد در میدان جنگ سخت وارد شد و پاسدار مرزهای جغرافیایی و سیاسی امت اسلام شد.

از این روست که امام صادق در تفسیری از آیه به پاسداری از مرزهای عقیده اشاره می کند و عالمان را مصداق مرابطان و مرزداران در جنگ نرم و فرهنگی بر می شمارد و می فرماید: علماء شیعتنا مرابطون فی الثغر الذی یلی ابلیس وعفاریته , یمنعونهم عن الخروج على ضعفاء شیعتنا , وعن أن یتسلط علیهم ابلیس وشیعته والنواصب. ألا فمن انتصب لذلک من شیعتنا , کان أفضل ممن جاهد الروم والترک والخزر ألف ألف مرة , لأنه یدفع عن أدیان محبینا , وذلک یدفع عن أبدانهم؛ عالمان شیعه ما همان مرابطون در مرزها هستند که اجازه نمی دهند تا ابلیس و عفریت های لشکرش وارد شوند. عالمان دینی با مجاهدت های خود نمی گذارند تا ابلیس و لشکرش بر سست ایمان شیعه در آیند و ایشان را از دین و عقیده شان بیرون برند و در برابر تسلط ابلیس و پیروان وی و ناصبی ها می ایستند و مانع می شوند. بدانید و آگاه باشید که عالمانی که به مرزبانی عقاید شیعیان قیام می کنند هزار هزار بار از جهاد گران در مرزهای جغرافیایی که در برابر رومیان و ترک و خزرها می ایستند برتر می باشند؛ چرا که ایشان از دین و عقاید دوستداران ما دفاع می کنند و مرزداران جغرافیایی از بدن ها و امنیت تن هایشان دفاع می کنند.(الاحتجاج، طبرسی، ج 1 ، 8)

بنابراین همان گونه که پاسدارانی در مرزهای جغرافیایی و سیاسی با لباس رزم نیاز است تا با تمام عده و عده (تجهیزات و نفرات) به جنگ دشمن و مقابله با آنان بپردازند هم چنین در میدان جنگ نرم فرهنگی و عقیدتی پاسدارانی آگاه و هوشیار و با بصیرت نیاز است تا به پاسداری و مرزبانی از ارزش های دینی بپردازند و در سنگرهای عقیدتی و فرهنگی حضور یابند. این گونه است که می توان استقلال سیاسی را در کنار استقلال فرهنگی و عقیدتی حفظ کرد. از آن جایی که جان و روح نیازمند توجه بیش تر است و لطافت خاصی دارد ، دفاع از جان ها و عقاید و فرهنگ ها سخت تر است و هم ارزشی تر. بنابراین لازم است تا عالمان دینی ، در جنگ نرم پیش گام و پیشرو باشند و با حفظ عقاید و فرهنگ جامعه آنان را از تعرضات دیگر حفظ کنند؛ چرا که ایمان است که در برابر هر سختی می ایستد و این گونه است که با حضور تقوای دایمی رستگاری رقم می خورد.