خسوف و کسوف دو پدیده طبیعی از پدیده های آشنای آسمان است که در فارسی از آن به ماه گرفتگی و خورشیدگرفتگی یاد می شود. مسیر گردش ماه و زمین به گونه ای است که هر از گاهی یکی در برابر دیگر قرار می گیرد و اجازه نمی دهد که نور خورشید به دیگری برسد این گونه است که فاجعه غمناک خسوف و کسوف رخ می نماید که برای برخی ها نیز بسیار جالب و جذاب و دیدنی است و با دوربین ها و تلسکوپ هایشان این پدیده طبیعی را رصد می کنند.

با این همه ، هیچ کس نمی تواند منکر تاثیرات شگرف این پدیده های آسمانی در زندگی زمین و زمینی ها باشد. از این روست که تاثیرات آن بر هر چیزی به روشنی دیده می شود و بر عالمان آن مخفی نمی ماند.

اگر ما هستی را یک کلی طبیعی همانند یک فرد انسانی بدانیم ، می بایست گفت که هر چیزی اگر در جایی از این شخص از موی سرش تا ناخن انگشتش اتفاق بیافتد، تاثیری در کلیت این تن خواهد داشت. این گونه است که می توان رابطه معنا داری از افتادن پر کاهی در ته چاهی و حرکت آن تا آسمان ها و کهکشان ها یافت. با این تفاوت که هر چه ، آن چیز از نظرجایگاه و ولایت قوی تر باشد، تاثیرش نیز قوی تر و کلان تر خواهد بود.

علامه طباطبایی بر این باور است که حرکت چیزی در طبیعت حتی حرکت پری در چاهی را نمی بایست بی تاثیر در دیگری و امور کائنات دید. و ی با توجه به کلام خداوند در آیه 96 سوره اعراف می فرماید: و اگر مردم آبادی ها ایمان آورده و به تقوا گرایند به یقین برکاتی از آسمان و زمین بر ایشان می گشاییم؛ این معنا را اثبات می کند.

به نظر ایشان، از این آیه شریفه استفاده می شود که تقوا در جلب خیرات و نزول برکات اثر دارد ؛ چنان که گناهان نیز در رفع و منع آن تاثیرگذار می باشد.

بنابراین، کار نیک و تقوای آدمیان و ایمانشان جلب خیرات خورشید و ماه تاثیر می گذارد ؛ چنان که گناه ایشان نیز در کسوف خورشید و خسوف ماه، اثر دارد.

علمای نجوم نوشته اند که خسوف و ماه گرفتگی تا سه ماه در موجوداتی از قبیل گیاهان و جانوران اثر بد و نامطلوب به جا می گذارد و به حال آن ها ضرر دارد؛ چه رسد به گرفتگی خورشید با آن همه فوایدی که نور خورشید برای موجودات دارد.

در برخی از روایات وارده شده است که یکی از علل خشکسالی و بلای طبیعی چون زلزله را می بایست در ترک زکات جست و جو کرد.

هر یک از گناهان آثار ویژه و پیامدهای خاصی را به جا می گذارد. همان گونه که گناهان با هم تفاوت دارند آثار هر یک نیز متفاوت است. از این روست که حضرت امیرمومنان علی (ع) در دعای کمیل می فرماید: خداوندا گناهانی را که پرده ها را می درد برمن ببخش ؛ خدایا گناهانی را که عذاب ها را نازل می کند بر من بیامرز.