انسان موجودی با هدف خاص و حکمت آفریده شده است. دست کم دو هدفی که با یک دیگر همپوشانی دارند مورد تاکید قرآن است که عبودیت و ربوبیت خلافتی است. به این معنا که هدف از آفرینش انسان در آیه 56 سوره ذاریات عبودیت و در آیه 30 سوره بقره خلافت ربوبی دانسته شده است. انسان در عبودیت است که به مقام خلافت ربوبی دست می یابد. از این روست که هر دم از دم زندگی وی ارزشی و مهم است. خداوند در سوره والعصر به زمان سوگند و قسم می خورد و انسان را در حالت خسران و زیان دایمی و همیشگی نشان می دهد مگر آن که ایمان آورده و کارهای نیک انجام داده و دیگران را به این سوی حق و ایمان وصبر دعوت کند.

در حقیقت انسان با ایمان واقعی و کارهای نیک یعنی دو بال کار و اندیشه است که می تواند از خسران و زیان دایمی رهایی یابد و از هر دم زندگی خویش به درستی بهره گیرد و در طریقت عبودیت به مقام کمالی ربوبی دست یابد و خلافت ربوبی خداوندی بر هستی را به عهده گیرد.

از این روست که هر دم از دم های زندگی مهم و تاثیر گذار است و هر گونه ولگردی و بی هدفی زیستن مورد نکوهش آیات وحیانی خداوندی است.

در حدیث قدسی که خطاب به حضرت موسی (ع) وارد شده است ضمن سفارش به توجه به پاکی نفس و خودسازی و هم نشین با شب و نماز شب به چند مساله اساسی در حوزه عمل اجتماعی توجه می دهد که ازجمله آن ها پرهیز از لجاجت و ولگردی است. لجاجت سخنانی و رفتاری است که برای محکوم کردن دیگری از باب جدلی انجام می شود و پافشاری بر امری است که نیازی نیست آن اندازه بر آن اصرار و پافشاری شود. چنان که خنده بی جهت و بدون شگفتی و تعجب امری زشت دانسته شده است.

مساله دیگر ولگردی است که بیانگر رفتاری بی هدف است. ازاین روست که از آن پرهیز داده شده است. خداوند به حضرت موسی (ع) می فرماید: یا موسی ایاک واللجاجة و لاتکن من المشائین فی غیر حاجة و لاتضحک فی غیر عجب.

وبگردی در عصر ما یکی از کارهای لغوی است که انجام می شود. این همانند ولگردی است که رفتاری بدون در نظر گرفتن مشخص انجام می شود. هر چند که وبگردی همانند ولگردی می تواند گاهی انسان را با امور جالب مواجه کند، ولی به عنوان امری لغو زمان بسیاری را از آدمی می گیرد که همان خسران زمانی و زیان اساسی است.

بسیار از مردم وقت را طلا می دانند، در حالی که طلا و زر هر اندازه که باشد قابل بازگشت و به دست آوردن است ولی زمانی وقتی گذشت به هیچ وجه قابل بازیابی مجدد نیست و نمی توان زمان را بازگرداند. این همان خسران مبین و زیان آشکاری است که خداوند در موارد بسیاری نسبت به آن هشدار می دهد تا روزی نرسد که بگوید: ارجعونی لعلی اعمل عملا صالحا؛ مرا برگردانید تا شاید این بار کارهای نیک انجام دهم و عمر را به بیهودگی و لهو و لعب نگذارنم. اما ندای کلا (هرگز ) می‌ آید که زمان رفته را بازگشتی نیست.

پرسه زدن بی مقصد و مقصود در وبگردی همان اندازه عمر تلف کردن است که در خیابان و کوی و برزن است. انسان ولگرد و پرسه زن در حقیقت با گام برداشتن در محیط بیرونی نوعی تفریح و ورزش بدنی انجام می دهد ولی وبگرد آن چنان محو صحفه نمایش کوچک می شود که وقتی سر بلند کرد می بیند که ساعت ها از وقت و عمرش بیهوده گذشته است و دست خالی است و تنها خستگی و چشم درد و کمر درد و هزاران بیماری را برای خود با وبگردی خریده است.

خداوند بیامرزد کسی که قدر خود شناخت و از مرز خویش تجاوز نکند و بیهوده عمر خویش را به هیچ نفروشد.