فن آوری، به معنای هنر آفرینی و آفرینش هنری و فن است. فن آوری، هنر به کارگیری درست و کامل از ابزارهاست. انسان های می بایست برای بهره وری از امکانات و زمان، از فن آوری بهره گیرند. از این روست که هماره در اندیشه تکامل ابزارها و کیفیت بخشی به آن است.

در ایات و روایات نیز به این مساله توجه شده است. در سوره یوسف برای بهره وری بهتر از حفظ حبوبات در پوست اولی آن سخن به میان آمده است. نگه داشت گندم در سنبله آن خود گامی برای بهره مندی از فن آوری است؛ چنان که تبدیل میوه ها و خوراکی ها به شکل مرباجات و عصاره نیز در همین سوره برای حفظ و نگه داشت تا دوره خشکسالی نیز بهره گیری از فن آوری آن روز بوده است. سدسازی نیز فن آوری برای حفظ آب های سطحی است که در ایات چندی بیان شده است.

نگه داشت علم و دانش به شکل کتابت و یا حفظ اطلاعاتی کلی به شکل رمز و جوامع الکلم نیز در برخی از روایات مورد تصریح و تاکید قرار گرفته است. این که حضرت (ص) دانش خویش را به شکل جوامع الکلم به حضرت علی(ع) منتقل کرده است که از هر دری از آن هزاران در گشوده می شود و نیز دانش های دیگری که به صورت کلی بیان می شود همانند رمز نگاشت خود نوعی بهره گیری از فن آوری است؛ زیرا انبوه اطلاعات را نمی توان به شکل تشریحی و تفصیلی منتقل کرد. از این رو اطلاعات به شکل رمز نگاشت منتقل می شود. ظاهرا آیات نخست که از آن به شکل حروف مقطعه نوعی رمز نگاشت است.