استاد کامل و مکمل آیت الله حسن زاده آملی درباره وجود ذنبی آدمی می فرمود که آدمی هر چند که حد لایقف ندارد ولی به هر حال از محدودیت برخوردار می باشد و در دایره احاطه وجودی و علمی خداوند قرار می گیرد. این چنین است که آدمی به جهاتی بسیار محدود می باشد.

اگر انسان با این وجود محدود خویش بخواهد درک و توصیفی از وجود بی نهایت الهی داشته باشد همواره درک  و توصیفش آغشته به محدودیت است و این خود خطا و گناهی بزرگ است.

در آیات قرآنی آمده است که انسان با تعلیم همه اسمای الهی از سوی خداوند قابلیت ربوبیت طولی و ولایت خلافتی از سوی خداوند بر ما سوی الله را یافته است و از این روست که مسجود همه عالم وجود عالی و دانی شده است و فرشته و جن بر او به نیابت از کل کائنات سجده برده اند تا تسخیر ادمی را بپذیرند.

این وجود با این همه سعه وجودی و وسعت دربرگیرندگی با مشکل جدی محدودیت مواجه است و نمی تواند خداوند خویش را چنان که هست بشناسد و درک کند و توصیف نماید. با این همه خداوند این اجازه را به انسان های کاملی داده است تا آن چه را از وجود خداوند یافته و درک کرده اند، توصیف نمایند. این همان چیزی است که به عنوان توصیف مخلصان بیان شده است: " سبحانک عما یصفون الا عبادک المخلصون؛ پاک و منزه است خداوند از هر توصیفی که درباره او می شود مگر آن چه را که بندگان مخلص شده بدان خداوند را توصیف می کنند.

با این همه درک و توصیفی کامل و مخلص شده نیز نمی تواند چنان باشد که خداوند توصیف بدان است و می توان گفت که این توصیف کف وصف الهی است و تا حقیقت و سقف و سطح  آن بی نهایت نیز بی نهایت راه است. از این روست که در دعاهای ماثور از امامان (ع) آمده است که نمی توانیم حق معرفت شما را ادا کنیم چنان که نمی توانیم حق تقوای را به جا آوریم.

در روایت آمده است که : یا موسی وجودک ذنب لایقاس به  ذنب؛ وجود محدود تو( هویت و تشخص وجود موسوی ) گناهی است که با آن هیچ گناهی قابل قیاس نیست.

بنابراین حتی حضرت موسی (ع) در مقام مظهریت کامل و بی نقص نیز نمی تواند خداوند را چنان درک و فهم و توصیف کند که خداوند در آن مقام است. بر این اساس هر توصیفی از هر بشری ولو از کمل و کاملین نقص است و می بایست انسان از آن استغفار کند.

بر این اساس انسان می بایست هم از وجود محدود خویش استغفار و توبه کند و هم از درکی و فهمی که از خداوند داشته و بدان خداوند را وصف می کند.