بی گمان برای کتاب تکوین و تدوین الهی فصول مهمی و اساسی است که یکی از مهم ترین آن فصل دوستی و مهرورزی است. اصولا بنیاد دین و آموزه های وحیانی بر مهر و محبت است ؛ از این رو امام صادق (ع) می می فرماید : هل الدین الا الحب و هل الایمان الا الحب ؛ مگر دین و ایمان جز دوستی و مهرورزی است؟ از این روست که آیات تکوین الهی سرشار از عشق و محبت است و اساس روابط میان امور و اشیای جهان بر مهر و محبت به یک دیگر نهاده شده است. تداوم نسل و بقای اجتماع و بنیاد خانه و خانواده بر مهر و محبت است. مادر به عشق و مهر و محبت است که فرزند را به شیره جان می پروراند و همسر به مهر و محبت است که سختی های بسیار را به جان می خرد و دوستان به عشق و صفای محبت است که دستگیر یک دیگرند و حتی در جان فشانی برای رهایی و نجات دوست هم دریغ نمی ورزند.
خداوند در آیات قرآنی از مردمان می خواهد که راه عشق و دوستی و مهر را به عنوان صراط مستقیم الهی بر گزینند. از این روست که حب و دوستی اهل بیت (ع) را وسیله رضا و خشنودی خود قرار داده است و از مردمان می خواهد که این کوتاه ترین و آسان ترین و برترین و بهترین راه را انتخاب کنند و اگر می خواهند که مورد مهر و محبت الهی قرار گیرند به پیامبر(ص) و اهل بیت (ع) او عشق ورزند. چه کسی می خواهد محبوب خداوند شود؟ هر کسی هوس عشق و محبوب شدن دارد می تواند با عشق و محبت به اهل بیت عصمت و طهارت (ع) بدان دست یابد.
بنابراین عشق بنیاد و اساس دین است و مهر و محبت عصاره دین پرستی می باشد. این گونه است که فصل دوستی در کتاب الهی و آموزه های وحیانی از جایگاه بلند و برتری برخوردار می باشد و فصلی مهم و اساسی از آن به شمار می آید.
.GIF)
