شاید تعجب کنى که چرا این عنوان را انتخاب کردم. اگر هدفت نوشتن نوعى خاطره نویسى است که مى‏توانى از عنوان تصویرزندگى و مانند آن را انتخاب کنى.

این همه درست، ولى آن چه به نظرم مى‏رسد این که نمى‏توانم هر چه را مى‏بینم یا مى‏اندیشم چنان که باید و شاید به تصویربکشم، ولى شاید بتوانم تفسیر خودم را از آن چه دیده و شنیده‏ام برایت بنویسم.

هرکسى طورى این چیزها را تفسیر و تعبیر مى‏کند. مثلا خودت وقتى یک چیزى را مى‏بینى براى خودت تحلیلى دارى که باتحلیل دیگرى خیلى تفاوت دارد. از این روست که هیچ کسى تفسیر و تعبیر مشترک و یکسانى از یک موضوع ارایه نمى‏دهد. نه‏این که زاویه نگاهشان با تو فرق دارد و آن‏ها از جایى به موضوع نگاه مى‏کنند که تو در آن جا نیستى و یا بالعکس، بلکه حتى اگر ازیک جا و حتى از یک روزنه نگاه کنید به جهت یک تفاوت‏هاى بینادین شخصیتى که شاکله شخصیتى شما را مى‏سازد نمى‏توانیدیک تفسیر و تعبیر از موضوع ارایه دهید. خاستگاه این اختلاف همان چیزى است که در فلسفه قاره‏اى از آن به زوایه دید،پیش داورى یاد مى‏کنند که در پس زمینه هر تحلیل و تفسیر جا خوش کرده و خودش را از چشم همگان حتى خود مفسر نهان‏مى‏کند.

این پس زمینه‏هاى نادیدنى معرفتى و شناختى که از آن گاه به اختلاف هستى‏شناختى و جهان‏بینى یاد مى‏کنند موجب مى‏شود که‏تفسیر من از همان موضوع خاص با تفسیر تو تفاوت‏هاى گاه ژرف و عمیقى داشته باشد.

از این جاست که مى‏خواهم تفسیر خودم را از حالات و موضوعات روزمره زندگى ارایه دهم. از این رو نباید توقع داشته باشى که‏آن چه مى‏نویسم همانى باشد که تو مى‏بینى و یا مى‏دانى و یا به گمانت باید این طور باشد و باید من هم حرف تو را بزنم و همه‏آن چه تو باور دارى باور داشته و به هرچه تو خوش دارى و یا تعبیر و تفسیر مى‏کنى من هم با تو همره و همگام شوم. باور کن این‏نمى‏شود و توقع بى‏جاى است.

حال که این گونه است تو مى‏توانى در بیشتر روزها یک سرى به این وبلاگ پردیس ما بزنى و نوشته‏ها روزانه‏ام را بخوانى و اگردوست دارى پیام بگذار تا من هم یک سرى به وبلاگت بزنم تا ببینم چگونه هر کداممان دنیا و حوادثش را تفسیر مى‏کنیم. پس این«سخن بگذار تا وقت دیگر»....