از نظر آموزه های وحیانی قرآن، حضرت هارون (ع) شریک در امر رسالت موسی(ع) بود: وَأَشْرِکْهُ فِی أَمْرِی؛ برادرم هارون را در این امر رسالت شریکم کن!(طه، آیه 32)
این شراکت هارونی موجب شد تا با وزارت آن حضرت وزر و سنگینی کارها برای حضرت موسی(ع) درامر رسالت سبک شود و با تصدیق و معاضدت ایشان قوی و محکم گردد.(طه، آیات 30 تا 32؛ قصص، آیات 34 و 35)
از آن جایی که حضرت امیرمومنان امام علی(ع) نسبت به پیامبر(ص) بر اساس حدیث منزلت در جایگاه هارونی قرار گیرد: «أنت منّی بمنزلة هارون مِن موسی إلاّ أنّه لا نبیّ بعدی»(کافی، ج 8، ص 107) همان مقام شراکت را برای آن حضرت(ع) به عنوان نفس پیامبر(ص) اثبات می شود.(آل عمران، آیه 61)
پس امیرمومنان(ع) به عنوان نخستین فرد از اولیای معصوم(ع) از عترت طاهره همان جایگاه شراکت را برخوردار است. ازهمین روست که به ایشان و همه اهل بیت(ع) به عنوان«شریک القرآن» سلام می دهیم، چنان که در زیارت امام حسین(ع) می گوییم: السلامُ علیک یا شریک القرآن.(اقبال الأعمال، ص712)
البته چنان در حدیث منزلت آمده است، این شراکت در ساحت وحی تشریعی نیست؛ زیرا پیامبر(ص) «خَاتَمَ النَّبِیِّینَ»(احزاب، آیه 40) است، و کسی پس از ایشان از نبوت تشریعی برخوردار نخواهد بود؛ اما نبوت غیر تشریعی برای اهل بیت(ع) به عنوان شریک قرآن هم چنان باقی است.
.GIF)
