از نظر آموزه های وحیانی قرآن، سه بزنگاه است که انسان اگر در آن سلامت بماند، از بلا رسته است؛ این سه بزنگاه عبارتند از : سلامت هنگامه تولد، مرگ و رستاخیز. خدا درباره حضرت یحیی (ع) می فرماید: وَسَلَامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَیَوْمَ یَمُوتُ وَیَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا ؛و سلام بر او روزى که زاده شد و روزى که مى‏ میرد و روزی که زنده برانگیخته مى ‏شود.(مریم، آیه 15)

حضرت عیسی(ع) این کلمه الهی(نساء، آیه 171) و قول الحق (مریم، آیه 34) نیز می فرماید:وَالسَّلَامُ عَلَیَّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَیَوْمَ أَمُوتُ وَیَوْمَ أُبْعَثُ حَیًّا ؛ و سلام بر من روزى که زاده شدم و روزى که مى‏ میرم و روزى که زنده برانگیخته مى ‏شوم.(مریم، آیه 33)

از نظر آموزه های وحیانی قرآن، کسی که با قلب سلیم و کارهایی با قلب سلیم بیاید در قیامت و رستاخیز رستگار است(صافات، آیه 84؛ شعراء، آیات 89 و 90)؛ زیرا چنین شخصی توانسته است، سالم با نام الهی سلام (حشر، آیه 23) خودش را به پایان خط برساند.

شکی نیست که انسان اگر در هنگام تولد از نظر تن و روان سالم نباشد، در طول زندگی با مشکل مواجه می شود و نمی تواند به سلامت به بزنگاه دوم یعنی مرگ و سوم یعنی رستاخیز وارد شود.

هم چنین شکی نیست که این سلامت در هنگام مرگ برای انتقال به نشئه دیگر از یعنی عالم برزخ نیز لازم است.(مومنون، آیات 99 و 100) البته در این بزنگاه آن چه نیاز است، سلامت جسم و تن نیست، بلکه مراد سلامت روان و نفس است؛ زیرا تنها نفس انسانی با توفی الهی (زمر، آیه 42) به عالم برزخ می رود و تن به عنوان جسد در دنیا می ماند و می پوسد و از میان می رود. پس سلامت نفس نقش اساسی در زمان مرگ دارد که انسان سالم با نام سلام الهی بمیرد و به جهانی دیگر برود.

به نظر می رسد کسی که سالم از دنیا رفت و نفس او سالم از هر گونه شرک و عمل طالح باشد، رستگار شده است؛ اما به نظر می رسد که سلامت در رستاخیز نیز مهم است؛ زیرا خدا این بزنگاه را نیز مطرح می کند. پس تنها سلامت در هنگامه مرگ کفایت نمی کند؛ یعنی لازم است، ولی کافی نیست؛ زیرا لازم است تا انسان در عالم برزخ نیز سالم بماند و در رستاخیز سالم بر انگیخته شود.

در چرایی ضرورت سلامت در رستاخیز می بایست به این نکته توجه داد که از نظر آموزه های وحیانی قرآن، دو چیز در هنگامه رستاخیز محاسبه می شود: اعمال پیش فرستاده و اعمال پس فرستاده ؛ چنانکه خدا می فرماید:عَلِمَتْ نَفْسٌ مَا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ؛ هر نفسى آنچه را پیش فرستاده و بازپس گذاشته بداند.(انفطار، آیه 5)

از نظر آموزه های قرآنی، تقدیمی ها همان اعمالی است انسان در طول زندگی انجام می دهد؛ اما تاخیری ها همان آثاری است که برای اعمال انسانی است؛ زیرا هر انسانی باقیات صالحات یا باقیات طالحات دارد که در ترازوی اعمال او گذاشته می شود؛ خدا می فرماید: نَّا نَحْنُ نُحْیِی الْمَوْتَى وَنَکْتُبُ مَا قَدَّمُوا وَآثَارَهُمْ وَکُلَّ شَیْءٍ أَحْصَیْنَاهُ فِی إِمَامٍ مُبِینٍ ؛آرى ماییم که مردگان را زنده مى‏ سازیم و آنچه را از پیش فرستاده‏ اند با آثار اعمالشان درج مى ‏کنیم؛ و هر چیزى را در کارنامه‏ اى روشن برشمرده‏ ایم.(یس، آیه 12)

پس انسان ممکن است در هنگام مرگ به سلامت از دنیا برود ولی پس از مرگ براساس سنتهایی که به جا گذاشته و یا باقیات طالحاتی که گذاشته، گرفتار لعن و نفرین مردم شود، و نتواند به سلامت از برزخ به عالم رستاخیز وارد شود؛ زیرا این آثاری که مورد محاسبه در قیامت قرار می گیرد، تنها تقدیمی ها نیست، بلکه تاخیری ها یعنی همان آثار است.

به عنوان نمونه کسی به سلامت از دنیا رفت و پرونده ای سالم داشت؛ اما مطلبی را نوشته بود که پس از آن موجب گمراهی عده ای شد. این گونه است که سلامت در برزخ را از دست می دهد و در رستاخیز ناسالم وارد می شود. باقیات صالحات همان طوری که ناسالم در برزخ را سالم می کند و در رستاخیز موجب می شود تا سالم برانگیخته شود، باقیات طالحات موجب می شود تا سالم در عالم برزخ ناسالم شود و ناسالم در رستاخیز برانگیخته شود. ازهمین روست که در قرآن سلامت در سه بزنگاه شرط شده است.