از نظر آموزه های وحیانی قرآن، قوانین الهی ناظر به دو حوزه حقوق فردی و حقوق اجتماعی متفاوت از هم است. به این معنا که قوانین گاه ناظر به ساحت امور اجتماعی است و گاه ناظر به ساحت حقوق فردی و خصوصی است.

به عنوان نمونه از نظر قرآن، قتل شخصی از نظر حقوق اجتماعی، به دلیل این که امنیت اجتماعی را در معرض خطر قرار می دهد، در حکم قتل نسل انسانی و نسل کشی است؛ چنان که خدا می فرماید: مَنْ قَتَلَ نَفْسًا بِغَیْرِ نَفْسٍ أَوْ فَسَادٍ فِی الْأَرْضِ فَکَأَنَّمَا قَتَلَ النَّاسَ جَمِیعًا وَمَنْ أَحْیَاهَا فَکَأَنَّمَا أَحْیَا النَّاسَ جَمِیعًا؛ هر کس کسى را جز به قصاص قتل یا [به کیفر] فسادى در زمین بکشد چنان است که گویى همه مردم را کشته باشد و هر کس کسى را زنده بدارد چنان است که گویى تمام مردم را زنده داشته است .(مائده، آیه 32)

این که نگره قرآن به قتل یک بی گناهی به معنای قتل همه انسان است؛ از این روست که چنین رفتاری از قاتل امنیت اجتماعی را در معرض خطر قرار می دهد؛ زیرا قاتل می تواند دیگران را نیز همانند مقتول به قتل برساند؛ پس در چنین اجتماعی هیچ کس احساس امنیت نمی کند و همه از نظر قاتل می توانند یک هدف بالقوه و احتمالی برای قتل باشند.

البته نگره قوانین الهی در ساحت حقوق شخصی و فردی متفاوت است؛ زیرا در آن ساحت خدا از صاحبان خون می خواهد تا قصاص کنند؛ از همین رو، می فرماید: أَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ وَالْعَیْنَ بِالْعَیْنِ وَالْأَنْفَ بِالْأَنْفِ وَالْأُذُنَ بِالْأُذُنِ وَالسِّنَّ بِالسِّنِّ وَالْجُرُوحَ قِصَاصٌ فَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فَهُوَ کَفَّارَةٌ لَهُ وَمَنْ لَمْ یَحْکُمْ بِمَا أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ؛ نفس در مقابل نفس و چشم در برابر چشم و بینى در برابر بینى و گوش در برابر گوش و دندان در برابر دندان مى‏ باشد و زخمها [نیز به همان ترتیب] قصاصى دارند و هر که از آن [قصاص]درگذرد پس آن کفاره [گناهان] او خواهد بود و کسانى که به موجب آنچه خدا نازل کرده داورى نکرده‏ اند آنان خود ستمگرانند.(مائده، آیه 45)  

پس در این ساحت شخصی که مساله امنیت اجتماعی نیست و ساحت و حوزه فردی و شخصی است، تنها می بایست قصاص کرد، بلکه حتی می توان عفو و گذشت کرد و از قاتل در گذشت؛ زیرا او در یک درگیری شخصی عمدا یا سهوا کسی را نه به جرم ایمان یا مسئولیت بلکه به اختلاف مالی و غیر مالی شخصی کشته است؛ از همین روست که خدا در این باره حتی می فرماید: ا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الْقِصَاصُ فِی الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالْأُنْثَى بِالْأُنْثَى فَمَنْ عُفِیَ لَهُ مِنْ أَخِیهِ شَیْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاءٌ إِلَیْهِ بِإِحْسَانٍ ذَلِکَ تَخْفِیفٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِکَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِیمٌ؛ اى کسانى که ایمان آورده‏ اید در باره کشتگان بر شما [حق] قصاص مقرر شده آزاد عوض آزاد و بنده عوض بنده و زن عوض زن و هر کس که از جانب برادر [دینى]اش [یعنى ولى مقتول] چیزى [از حق قصاص] به او گذشت‏ شود [باید از گذشت ولى مقتول] به طور پسندیده پیروى کند و با [رعایت] احسان [خونبها را] به او بپردازد این [حکم] تخفیف و رحمتى از پروردگار شماست پس هر کس بعد از آن از اندازه درگذرد وى را عذابى دردناک است.(بقره، آیه 178)