از نظر آموزه های وحیانی قرآن، جهاد برای کشورگشایی و فتح سرزمین نیست، بلکه برای مبارزه با اقسام و انواع ظلم است که شامل ظلم به خدا در قالب کفر و شرک، و ظلم به خلق خدا در قالب فساد، قسط خوری، استثمارگری، استکبارگری و مانند آنها انجام می شود.

در داستان حضرت سلیمان نبی(ع) با ملکه سباء آمده که ملکه سباء می گوید: قَالَتْ إِنَّ الْمُلُوکَ إِذَا دَخَلُوا قَرْیَةً أَفْسَدُوهَا وَجَعَلُوا أَعِزَّةَ أَهْلِهَا أَذِلَّةً وَکَذَلِکَ یَفْعَلُونَ ؛ ملکه گفت: شاهان چون به شهرى درآیند آن را فساد و تباه کرده و عزیزانش را خوار و ذلیل مى‏ گردانند و این گونه مى کنند.(نمل، آیه 34)

در این آیه ملکه ضمن بیان این که جنگ ها موجب فساد شهرها می شود، به از میان رفتن نظام سیاسی و جا به جایی افراد اجتماعی اشاره کرده و می گوید که در جنگ شاهان برآن هستند تا عزیران یک ملت را خوار و ذلیل کنند. سپس می افزاید که این سنت و شیوه آنان است و هیچ فرقی میان شاهی با شاهی دیگر نیست.

با نگاهی به آیات دیگر قرآن این معنا دانسته می شود که موجبه کلیه ملکه سباء مورد تایید نیست، زیرا همه شاهان این گونه عمل نمی کنند؛ چنان که شاهان و ملوک الهی این گونه نبودند. خدا درباره بنی اسرائیل می فرماید: وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ یَا قَوْمِ اذْکُرُوا نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ جَعَلَ فِیکُمْ أَنْبِیَاءَ وَجَعَلَکُمْ مُلُوکًا وَآتَاکُمْ مَا لَمْ یُؤْتِ أَحَدًا مِنَ الْعَالَمِینَ؛و [یاد کن] زمانى را که موسى به قوم خود گفت اى قوم من نعمت‏ خدا را بر خود یاد کنید آنگاه که در میان شما پیامبرانى قرار داد و شما را شاهانى ساخت و آنچه را که به هیچ کس از جهانیان نداده بود به شما داد.(مائده، آیه 20)

به سخن دیگر، تفسیر قرآن به قرآن معلوم می دارد که سخن ملکه سباء در کلیت درست نیست؛ زیرا شاهان الهی این گونه نیستند؛ چنان که درباره حضرت سلیمان نبی(ع) آمده است:ارْجِعْ إِلَیْهِمْ فَلَنَأْتِیَنَّهُمْ بِجُنُودٍ لَا قِبَلَ لَهُمْ بِهَا وَلَنُخْرِجَنَّهُمْ مِنْهَا أَذِلَّةً وَهُمْ صَاغِرُونَ؛ به سوى آنان بازگرد که قطعا سپاهیانى بر سر ایشان مى ‏آوریم که در برابر آنها تاب ایستادگى نداشته باشند و از آن دیار به خوارى و زبونى بیرونشان مى ‏کنیم.(نمل، آیه 37)

از نظر آن حضرت(ع) هدف در دعوت الهی و جهاد، کسب مال و ثروت نیست؛ زیرا ثروت هر اندازه بسیار زیاد باشد، در نظام الهی چیزی جز ابزار فتنه نیست(انفال، آیه 28؛ تغابن، آیه 15) بنابراین، موجبات فرح و شادی هیجانی را برای مومن فراهم نمی کند؛ چرا که داشتن مال به معنای کرامت نیست؛ همان طوری که نداشتن ثروت به معنای اهانت و خواری نیست.(فجر، آیات 15 تا 17) از همین روست، که حضرت(ع) نسبت به هدیه مالی آنان هیچ توجهی نمی کند و می فرماید:فَلَمَّا جَاءَ سُلَیْمَانَ قَالَ أَتُمِدُّونَنِ بِمَالٍ فَمَا آتَانِیَ اللَّهُ خَیْرٌ مِمَّا آتَاکُمْ بَلْ أَنْتُمْ بِهَدِیَّتِکُمْ تَفْرَحُونَ؛ و چون فرستاده نزد سلیمان آمد سلیمان گفت: آیا مرا به مالى کمک مى‏ دهید، پس آنچه خدا به من عطا کرده بهتر است از آنچه به شما داده‏ است، بلکه شما به ارمغان خود شادمانى فرحناک مى ‏نمایید.(نمل، آیه 36)

البته از آن جایی که هدف جهاد تغییر نظام فکری و اعتقادی یک جامعه و دفع اقسام ظلم و ستم از مردمان است، سنت الهی مقتضی آن است که تغییراتی در ساختار نظام باطل سیاسی رخ دهد؛ وکسانی که به ظلم وستم زمام امور مردم را به دست گرفته از مناصب سیاسی و اجتماعی و نظامی پایین کشیده شوند و انسانهای صالح و عادل جایگزین شوند. از همین روست که ایشان با توجه به هدف جهاد اسلامی می فرماید که امتیازات را از اشراف و دولتمردان گرفته و آنان را خوار و صغیر می سازد؛ زیرا نظام سیاسی بر بنیاد ظلم به خدا و خلق است؛ چرا که ظلم به خدا در قالب شرک و کفر به معنای بی اعتقادی به آخرت است که از تبعات آن عدم وجود مبانی اخلاقی است؛ زیرا بنیاد اخلاق جز بر فطرت و گرایش فطری به خدا و آخرت نیست؛ و اگر مردمی شرک و کفر ورزند، هیچ ضمانت اجرایی برای اصول و قواعد اخلاقی نیست. چنین مردمانی تغییر یافته و فطرت از دست داده بوده و براساس طبیعت تغییر یافته خویش عدالت نمی ورزند و ظلم می کنند.